Onzeker zijn
Tja, dat is waarschijnlijk wel een onderwerp dat iedereen herkent en wat je kunt bekijken vanuit verschillende standpunten. Ik zie het nog steeds best vaak om me heen, maar herken ook dat er nog veel punten zijn waarop ik mezelf een beetje meer zou kunnen focussen om dit te 'perfectioneren'. De vraag is alleen of het daadwerkelijk nodig is om mezelf in een bepaald plaatje te willen wringen, omdat ik denk dat dit zo hoort, omdat het op die manier geaccepteerd wordt door anderen of dat het lijkt of ik het goede voorbeeld geef...
Als ik kijk naar mijn grootste struikelblok, is dat altijd mijn uiterlijk geweest. Van jongs af aan werd ik al geassocieerd met 'te zwaar' en het feit dat ik moest oppassen met de dingen die ik at. Het werd me niet altijd recht in het gezicht gezegd, zeker niet toen ik nog klein was, maar wel tegen mijn moeder. Vaak denken volwassenen dat je, wanneer je jong bent, je nog niet zo heel realistisch na kunt denken of je niet bewust bent van de gesprekken die er de ronde gaan. Maar, ik was me wel degelijk bewust van het feit dat er door mijn omgeving gevonden werd dat ik niet in het familie- en maatschappelijk kader paste. Ik wilde als klein meisje graag op mijn moeder lijken, maar wanneer het erop aankwam, leek mijn broertje op mama en ik op een ander familielid. En dit was áltijd het geval, waar ik me ontzettend naar en verdrietig om voelde. Mama was mijn voorbeeld; ze was jong, slank en mooi en zo wilde ik ook zijn. Echter, het werd al snel duidelijk dat ik dat nooit zou worden...
Voor jaren is dit eigenlijk zo doorgegaan en hoe ouder ik werd, hoe meer mensen om me heen zich ermee gingen bemoeien, hoe meer pesterijen er kwamen en hoe ongelukkiger ik me voelde in mijn sociale omgeving. Pas toen ik naar de middelbare school ging en uiteindelijk zelf het heft in handen nam om af te vallen, waar mijn Anorexia uit is ontstaan, zijn de narigheid en het pestgedrag opgehouden. Pas toen kregen mensen in de gaten wat hun opmerkingen na al die tijd werkelijk gedaan hebben en hoe erg het aan me heeft gevreten. Letterlijk...
Toen het afvallen op een gegeven moment zo snel ging dat de kilo's en de kledingmaten er vanaf vlogen, begonnen anderen pas anders naar me te kijken. Al helemaal toen duidelijk werd dat ik gevaarlijk laag in gewicht kwam en aan de sondevoeding moest plus dat ik vlak daarna gediagnosticeerd werd met een eetstoornis, leek het ineens alsof vooral leeftijdsgenoten ineens bang waren om iets tegen me te zeggen. De impact van wat verbale agressie en negativiteit kan doen, werd ineens werkelijkheid....
En, daar lag ik dan... in het ziekenhuis aan de sondevoeding en later ook jaar in jaar uit in opname bij een eetstoorniskliniek. Het gevoel van euforie en de kick van het afvallen, waardoor ik eindelijk dacht dat ik weer meer in het plaatje zou passen, werd met de grond gelijk gemaakt. Ik werd gedwongen te eten, aan te komen en dat in zo'n rap tempo, dat ik het mentaal niet bij kon benen en mezelf opnieuw begon te verafschuwen. Mijn stijgende gewicht, de terug groter wordende kledingmaten en de kwaaltjes die bij het aankomen kwamen kijken en me lichamelijke ongemakken bezorgden, maakten dat ik mijn lijf haatte. Het klinkt overdreven, maar ik haatte mijn lichaam tot in de kleinste details tijdens de periodes dat ik onder druk werd gezet om mijn gewicht omhoog te krijgen. Ik werd gedwongen de kliniek in te gaan en het waren mijn ouders die er op dat moment zeggenschap over hadden, omdat ik nog minderjarig was. Ik moest eten, werd anders gedwongen en onderging de lichamelijke ontwikkelingen die ik helemaal niet wilde meemaken. Ik wilde afvallen, kleiner worden, kwetsbaar en niet meer gepest of opvallen in de massa. Ik wilde verdwijnen en mijn lichaam zoveel mogelijk verhullen.
Echter, het aankomen in gewicht voelde voor mij alleen maar meer als een bijkomende last, een vraag om meer negatieve aandacht en het weer verder verwijderd zijn van 'erbij' horen en gewoon goed zijn zoals ik ben. De haat naar mijn lichaam ging op een bepaald moment zo ver dat ik tijdens verschillende opnames een paar keer getracht heb om een einde aan mijn leven te maken door mijn polsen door te snijden en de aders van mijn kuiten. Het was letterlijk mijn wens om uit dit lichaam te stappen, iemand te zijn die 'perfect' was, als een rolmodel gezien te worden en vooral gewoon geaccepteerd en leuke contacten te hebben. Het voelde alsof de kliniek me enkel verder van huis bracht en mijn verleden aan me terug wilde geven.
Door de stijging in gewicht kreeg ik ook vocht- en temperatuurschommelingen die de drang naar zelfmoord enkel versterkten. Het gevoel van in mijn lichaam te zijn, wilde ik niet meer en erover praten leek geen zin te hebben. De psychologe zei enkel dat ik 'erdoorheen' moest, maar ik wilde er niet doorheen, ik wilde het gewoon niet.
Al dat geklets, al die ervaringsverhalen van anderen die allemaal hadden moeten doorstaan dat aankomen bij het herstelproces hoort...ik wilde er niets van weten. Het enige wat ik wist en voelde, was de ellende van het aankomen en veranderen van mijn lichaam. Ik streefde naar het ideaalplaatje en een hoger gewicht hoorde daar voor mij niet bij. Ik wilde dun zijn, weinig eten en honger lijden. Enkel dat was voor mij de maatstaf om aan te tonen dat ik 'goed' bezig was en wat me iets van zelfvertrouwen gaf.
Na 7 jaar aan behandeling, waarvan geen enkele door mijn eigen tegenstrijdigheid aansloeg, zetten ze er bij Rintveld een punt achter. Als ik geen enkele behandeling zou gebruiken als handvat om in de realiteit ook toe te passen, was er ook niets meer dat zou kunnen helpen. Of ik nu weer de kliniek in moest of niet, het zou toch op hetzelfde uitlopen als alle andere jaren.
Dus, het hield op en ik mocht 'eindelijk' vrij zijn. Of tenminste, mijn Anorexia mocht vrij zijn. Ik werd terug overgedragen aan Emergis, maar de overgang was groot en duurde dusdanig lang dat ik volledig de Anorexia haar gang kon laten gaan. Ik viel af, nog iets verder, nog een paar kilo meer, nog verder dan ik eerder geweest was... tot ik merkte dat er dit keer geen stop-knop op leek te zitten. Eerder werd ik tegengehouden door iemand die me weer in opname plaatste, maar nu leek mijn lijf in een achtbaan te zitten die geen rem meer had en mijn gewicht bleef dalen.
Eerst was er euforie, ik leek eindelijk de lagere ranken te bereiken waar ik al die tijd al naar streefde en mijn doelen op had gezet. Maar, hoe lager ik kwam en hoe minder grip ik op het afvallen leek te hebben, hoe angstiger ik werd. Waar zou het eindigen?
Toen er op een gegeven moment lichamelijke functies uitvielen en ik tekenen van afbraak vertoonde, was ik toch niet meer zo zeker van mijn zaak. Ik keek ook niet meer met trots in de spiegel, want door een andere vorm van angst, een angst dat ik het tij niet meer kon keren, zag ik nu ineens heel realistisch hoe de zaken ervoor stonden. Hoe ik er werkelijk uit zag. En ik kan je wel vertellen dat ik extreem dun wilde zijn en dat ik dat als mooi en acceptabel zag, maar toen ik dat stadium eindelijk bereikte was er veel emotie. Noch blijdschap, noch trots.
Toen ik aan het eind van de rit eindelijk het lichaam had bereikt dat mijn eetstoornis al die tijd al wilde, was ik helemaal niet blij met hoe ik me voelde. De Anorexia was tevreden, ik zag botten in de spiegel, ik was gratenmager en had benen die niet veel verschilden van satéstokjes. Maar, waar heel vaak gezegd wordt dat uiterlijk en innerlijk niet altijd samengaan als het gaat om schoonheid, was dat nu wel heel duidelijk. Ik voelde met ontzettend ellendig, had continue pijn, kon niets meer zelfstandig, was niet in staat een hele dag wakker te blijven en zo zwak als een dood vogeltje. Echt, als dit was hoe het moest zijn om in het 'perfecte' plaatje te passen, dan hoefde het voor mij niet. Alleen was dit moment een beetje laat om tot besef te komen, omdat mijn lichaam nergens meer op reageerde. Het moest tot een knock-out komen en een tragisch lang klinisch traject om gelukkig nog in leven te kunnen blijven. Daarna heb ik het gevoel van deze narigheid in mijn geheugen gegrift en me voorgenomen om dit nooit meer te willen evenaren.
Nadat ik koos om terug te willen eten, écht te willen leren eten wat ik wilde en wat mijn lichaam nodig had (via de MinnieMaud-methode) kwam ik er uiteindelijk achter dat ik me veel vrijer, vrolijker en enthousiaster voelde als ik wél meer body had en aankwam in gewicht. Het extreem magere neemt niet alleen een uiterlijke vertoning met zich mee, maar mentaal reageer je er ook op. En ik heb ervaren dat het me toch meer waard is om vanuit mijn emotie vol lof en vreugde in het leven te staan dan dat ik dat slappe lijf heb, waar geen eten in mag om maar te willen voldoen aan het beeld van de maatschappij dat staat voor 'mooi'. Een beeld dat tegenwoordig gelukkig al heel andere vormen begint aan te nemen en waarvan ik nu weet dat het ook vanuit vrouwen zelf gecreëerd is. Ik hoor soms tussen neus en lippen door dat mannen dat extreem magere helemaal niet zo mooi vinden en dat ze soms niet snappen dat er zo naar gestreefd wordt. Waar dat beeld dan vandaan komt, is mij ook een raadsel... Maar, wat ik wel weet vanuit mijn herstelproces, is dat dat hele enge en absurd dunne lichaam niet is wat mij blij en gelukkig maakt. Geef mij dan maar liever wél dat beetje extra gewicht en een mooie ervaring van een vakantie waar ik energie voor heb, dan een eenzaam bestaan en om 17 uur in de namiddag per se op bed moeten gaan liggen, omdat ik geen energie heb om überhaupt te leven.
You don't have to be pretty like her
You can be pretty like YOU
Reactie plaatsen
Reacties