Het is misschien wel een klein beetje 'cheesy' zo aan het eind van het jaar om terug te kijken en dan pas te bedenken wat er allemaal gepasseerd is. Welke drempels je hebt moeten nemen, mooie herinneringen die je hebt gemaakt en nieuwe mensen die je hebt ontmoet. Voor mij is doelen stellen, vooruitgang willen boeken, nieuwe dingen leren, mezelf uitdagen en vooral dankbaar zijn een serie onderwerpen waar ik me tegenwoordig altijd van bewust ben. Toch ben ik me in deze tijd wel iets meer bewust van mijn eigen leven en dat komt, omdat ik er een aantal jaar terug tijdens Oud en Nieuw niet zo rooskleurig bij zat. Was het in mei geweest, dan was dit een tijd van reflectie geweest, maar toevallig viel het samen met mijn eigen verjaardag en de jaarwisseling.
Ik zat toen elke avond naast mijn moeder op de bank die de wonden op mijn voeten en benen verzorgde en kon ik de energie niet meer opbrengen om tegen de Anorexia in te gaan of überhaupt iets anders te doen. Ik was levensmoe, op, zowel lichamelijk als mentaal.
In eerste instantie was ik ontzettend blij met de gevolgen van de eetstoornis, want het leek of ik voor het eerst in mijn leven controle had over mijn voeding en gewicht. Maar, toen ik eenmaal in de Anorexia-express gestapt was, kon ik er bij geen enkele halte meer uit en werd ik opgesloten in een eindeloze rit richting de afgrond.
Toch is er iets of iemand geweest die op het laatste moment heeft ingegrepen. Toen mijn leven uitzichtloos leek, ik zelf niets meer aan de situatie kon veranderen en mijn lichaam alles afstootte, ben ik op het laatste moment knock-out gegaan en ondanks alles terug wakker geworden.
Vanaf dat moment ben ik het leven en alles wat ook maar op mijn pad komt op een andere manier gaan zien.
There will always be light in the darkness
En hoe somber, negatief of deprimerend de omstandigheden en mensen om me heen ook zijn, als je aandacht schenkt aan hetgeen er werkelijk toe doet, is dat lichtpuntje er altijd.
Vervolgens ben ik eerst in een periode beland die aan mij, als ik er nu op terugkijk, als een rollercoaster is voorbij gegaan. Ik leerde eigenlijk weer opnieuw eten, luisteren naar mijn lichaam, rust nemen en goed zorgen voor mezelf. Ik zou het bestempelen als een periode waarin ik even heel egocentrisch moest zijn en écht aandacht aan mezelf en mijn nieuwe leefpatroon moest schenken. Maar, zonder dit door te komen en te leren waarderen en accepteren dat ik eten nodig heb om ook mentaal fitter te zijn, had ik die positieve 'switch' ook nooit kunnen maken en zou ik in die neerwaartse spiraal blijven zitten. Altijd heb ik alles aan mijn uiterlijk gekoppeld. Ik was in de veronderstelling dat alles wat ik was te maken had met hoe ik me toonde en hoe anderen mij zagen en dat dit voorheen nooit geaccepteerd werd en niet in het plaatje paste. Dit maakte dat het een automatisch gedachtepatroon werd dat in mijn geheugen stond gegrift.
Door altijd naar deze gedachtenstroom te handelen, heb ik een continu gevoel van minachting naar mezelf gecreëerd dat maar heel moeilijk om te buigen leek. Zeker toen ik terug begon met eten en dan ook écht eten om de ondervoeding te stoppen, was het heel moeilijk om dat denkpatroon te negeren en moest ik tegen alles ingaan waar mijn gevoel vanuit ging. Pas toen ik op een gegeven moment inzag dat de mensen die eerder maakten dat ik mezelf zo in een negatief daglicht plaatste, niet meer waren wie ze waren en dat ze ook niet meer in mijn dagelijkse omgeving verkeerden, durfde ik dit stukje bij beetje los te laten, de focus meer op mezelf te richten en me een ander levensbeeld te vormen.
Na jaren therapie heb ik onbewust een heleboel zelfinzicht ontwikkeld en mezelf op een bepaald niveau uitgedaagd, waardoor ik sterker in mijn schoenen ben gaan leren staan. Dit bracht, samen met de genegenheid die ik weer voelde voor anderen, een positievere insteek als ik kijk naar mijn leven. Negativiteit en andermans problemen kan ik nu in een heel ander perspectief plaatsen, buiten mezelf stellen of juist denken in oplossingen en mogelijkheden. Ik zie stress niet meer als stress, ik kan boosheid van anderen omarmen, laten rusten en ervaar zelf dat negativiteit er enkel is als je er aandacht aan schenkt en het er bewust laat zijn. Als je moeite neemt om er op een andere manier naar te kijken, is de lading opeens heel anders. Ik vind het een fijne verandering om het leven nu op die manier te zien, omdat het me met een open en zachte blik naar de werkelijkheid doet kijken en ik ook terugkrijg dat ik vaak het positieve anker ben binnen een gezelschap.
Ik heb eerst heel wat tijd met mezelf door moeten brengen, zowel leuk als niet fijne ervaringen moeten laten passeren om uiteindelijk te komen waar ik nu sta. Daarbij hoop ik een fijne sfeer uit te dragen waarin ik anderen mee kan nemen. Natuurlijk is er ook wel eens een moment dat het niet zo lekker loopt, voel ik me ziek, grieperig of ellendig, maar dat is niet wie ik over het algemeen ben. Sommigen vinden het heel naar als ik vertel over wat ik heb meegemaakt, hoe de Anorexia me voor jaren in haar greep hield en me bijna de dood in heeft getrokken. Toch is het geen zwart gat waarop ik terugkijk en alhoewel er nog bepaalde 'ticjes' resten en ik soms nog een drempel over moet, ben ik ook heel dankbaar voor de dingen die erna gekomen zijn. Zonder eetstoornis was ik misschien nooit zo positief en zelfverantwoord geweest op deze leeftijd, had ik misschien nu nog bij mijn ouders gewoond, geen vaste baan en nooit de mensen leren kennen die ik nu ken. Ik kan er heel deprimerend op terugkijken en ja, het doet soms pijn als ik de herinneringen voor me haal, maar het gaat om de manier waarop ik ermee omga.
Ik ben dankbaar dat ik nog leef, dat ik zowel mentaal als fysiek nu sterker sta als ooit tevoren, dat ik mensen om me heen heb die me waarderen, dat ik me niet eenzaam voel omwille van het feit dat ik (nog) alleen ben en dat ik mooie momenten met dierbaren kan delen, vastleggen en me later herinneren.
Uiteindelijk ben ik qua werkrichting ook iets heel anders gaan doen dan wat ik in eerste instantie in gedachten had. Het is geen rechten- of advocatenkantoor, maar ik denk ook niet dat je me daarmee blij had gemaakt. Wel had ik altijd de wens om naar de kunstacademie te gaan, maar nadat de eetstoornis zijn intrede nam, is dit toch enkel een hobby gebleven die ik nooit verder extra aandacht heb geschonken. Nog steeds ben ik graag creatief bezig, maar het allermooiste en de meest waardevolle ontwikkeling die ik vind dat er heeft plaatsgevonden, is het feit dat ik via online-opleidingen de diepte in ben gegaan qua psychologie. Niet per se enkel op het vlak van eetstoornissen, maar meer vanuit het algemene beeld en daarna enkele specificaties naar verschillende takken die binnen deze opleiding liggen. Het heeft mij heel veel inzicht gegeven die in nu inzet en in de realiteit probeer te brengen als ik lotgenoten hulp wil bieden. Het feit dat er anderen zijn die het fijn vinden om contact met me te hebben, mijn advies en ervaring qua (Anorexia) herstel gebruiken voor zichzelf en vanuit dat opzicht aan mij teruggeven dat het heel helpend en motiverend is om dit contact te hebben, geeft mij een heel fijn gevoel. En ik weet zeker dat als ik er geld voor zou vragen, het contact me niet zo veel zou doen als dat het nu met me doet.
Echt 'rijk' zijn is voor mij een emotie, een gevoel van warmte, liefde en genegenheid dat je hebt in contact met anderen en de herinneringen en waardering die je met elkaar deelt. Dat ik dit zo mag ervaren, is iets dat ik me jaren geleden niet voor had kunnen stellen. Doordrongen van negativiteit en depressie had ik me niet kunnen inbeelden dat er ooit weer een keerpunt zou komen en ik de dingen in het leven anders zou kunnen zien. Toch is het niet onmogelijk, moet je er veel moeite voor doen, maar het begint allemaal bij jezelf. Het is een beweging van binnenuit die je omgeving mee laat veranderen en die de kleur van de bril waardoor je naar het leven kijkt, echt weer kleur geeft.
Be such a beautiful soul that people crave your vibes
Reactie plaatsen
Reacties