Egocentrisch
Dat is hetgeen mij het beste omschrijven zou, wanneer ik terugkijk op mijn eetstoornis. Vooral in de kliniek voelde ik me vaak heel alleen en zie je in letterlijk alles qua gedrag dat iedereen voor zichzelf (lees : zijn/haar eigen eetstoornis) kiest. Ik kan me nog heel goed herinneren dat we op dinsdag 'bananendag' hadden. Dit was de dag dat er altijd bananen met de leverancier meekwamen naar de kliniek en die we elk verplicht werden te eten tijdens de koffie 's middags. Al vanaf het moment dat ze beschikbaar waren in de keuken, vloog iedereen erop af om het kleinst mogelijke exemplaar uit de tros te zoeken en deze te 'claimen'. Echt, het is absurd als ik er nu op terug kijk. Er werden zelfs briefjes met naam op geplakt, de stukken fruit werden op de slaapkamer bewaard of op een verstopplek gelegd, waarvan alleen diegene wist. Als je dan te laat was en dus de grootste banaan moest opeten, voelde je je behoorlijk ellendig. En dat is dan nog zacht uitgedrukt...
Op deze manier ging het bij heel veel voedingsmiddelen waar ik ,en toentertijd mijn groepsleden binnen de kliniek, vrij toegang toe hadden. Waar het intern eigenlijk een veilige omgeving moest zijn, waar je elkaar stimuleert om te herstellen, weet ik niet anders dan dat ik elke keer in een groep zat waar het grootste gedeelte pleitte voor de eetstoornis en er alles aan deed om zo min mogelijk kcal binnen te krijgen en tegen de behandeling in te gaan. Meestal waren er maar 1 of 2 die écht wilden herstellen en mentaal sterk genoeg waren om zich los te koppelen van de rest van de groep. Ik hoorde daar niet bij, nooit. Hoe hard ik ook mijn best deed om braaf te luisteren naar de behandelaren, at wat er voor me gezet werd en anderen wél probeerde te motiveren, wilde ik het allerliefste gewoon zo snel mogelijk naar huis om de eetstoornis weer terug te kunnen omarmen. Dat was vervolgens ook wat er jaar in jaar uit gebeurde. Als ik dan moest kiezen tussen verschillende producten, wilde ik altijd hetgeen wat de minste kcal betrof, het kleinste was of elke variatie op het origineel dat ook maar een goede gezondheidsclaim bevatte als 'light', 'vetvrij', 'zonder toegevoegde suiker', etc..
Als het dan even die fruitkeuze in de kliniek betrof, was ook ik er als de kippen bij en wanneer iemand dan te laat kwam, was ik oprecht blij dat ik niet in die positie zat. Zo zelfzuchtig was ik, dat ik mezelf meer gunde dan de ander. Een gegeven waarvan ik nu echt kan walgen, want nu die Anorexia nog maar een onderdeel is van een verleden en ik haar onder de duim heb, gaat voor mij eerst 'jij' en dan 'ik'.
Het heeft nog een hele poos geduurd eer ik er vanaf kon stappen dat ik per se van alles het minste of het kleinste beetje wilde hebben. Pas toen ik MinnieMaud ging volgen, moest ik mijn denkpatroon forceren en dit radicaal omgooien. Ik moest minimaal 3000 kcal per dag binnen krijgen en met enkel 'light', 'vetvrij', van alles maar een klein beetje of het kleinste exemplaar, ging ik dit natuurlijk niet redden. Om eerlijk te zijn, heeft de klinische setting waarvan ik jarenlang deel uitmaakte niet echt meegeholpen met mijn denkpatroon over voeding. Doordat letterlijk iedereen op zoek was naar een manier om zijn eetstoornis toch nog een beetje zijn zin te geven en dus probeerde te smokkelen of het minste binnen te krijgen, was dit gedrag heel aanstekelijk en nam ik het over. Het triggerde mijn gedachtegang dat ik pas 'ziek' genoeg zou zijn en hulp nodig had als ik ook zo zou blijven denken. Het is een automatisme geworden om zo te denken en zoals velen misschien bij zichzelf ook wel merken, is een vastgeroest ritme of een bepaalde gedachtegang lastig om te buigen als je het gewend en vertrouwd bent.
Ben ik er dan voor mijn gevoel altijd mee weggekomen? Nee, zeker niet. Ook ik was af en toe degene die net mis greep, te laat kwam of toch net de Mars moest eten, terwijl er in de Nuts 50 kcal minder zaten en de rest die wel had. Ik baalde dan als een stekker en voelde me aan de kant gezet. Het was net als een keiharde trap die nagegeven wordt, maar als ik er nu realistisch naar kijk, is het helemaal niet iets dat super veel invloed zou kunnen hebben. Mijn lichaam weet niet wat iemand anders binnenkrijgt en die 50 kcal gaat het verschil in gewicht echt niet maken. Toch waren dit in mijn hoofd enorme dilemma's met grote veranderingen tot gevolg. Het was het 'weten' van de realiteit tegenover dat sterke gevoel en de dwang van binnenuit om mee te gaan in de angst. Alles wat ook maar tegen de eetstoornis inging, werd een gigantisch drama in mijn hoofd, terwijl er in feite helemaal niet zo heel veel aan de hand was. Wist ik toen maar wat ik nu wist, denk ik wel eens. Maar, ik heb er ook veel inzicht door gekregen in wat een Anorectisch denkbeeld inhoudt en dat het uiterlijk eigenlijk maar een heel klein deel (kan) zijn van wat deze eetstoornis werkelijk omschrijft.
Tijdens de tussenpozen van de klinische opnames viel ik het grootste gedeelte van de tijd weer af in gewicht. Ik deed er alles aan om zo min mogelijk eetmomenten te hebben, maar op één of andere manier schakelde dit een soort van overlevingsknop in die ervoor zorgde dat ik niet meer per se voor het minste of kleinste ging. Tenminste, op het gebied van hetgeen ik mezelf wél toestond. Zo heb ik heel regelmatig gehad dat ik niets wilde eten op een dag, behalve 1 appel. Die appel was dan het eerste en meteen ook het laatste wat ik mezelf toestond om te eten en ik kon in de supermarkt heel gebiologeerd naar alle appels staan staren en dan de mooiste en grootste uit willen zoeken. Het was het enige wat ik van mezelf mocht eten, dus het moest ook 'perfect' zijn. Enkel op dat moment mocht ik wel kijken naar iets wat groot en vol was, omdat ik voor de rest weer op slot ging.
Vervolgens heb ik na de kliniek geen zorgverlening meer in de arm willen nemen. Ik wilde na MinnieMaud alles verder op eigen houtje doen en schepte vertrouwen in de mensen die het meest nabij mij staan. Ik wilde niets meer te maken hebben met lotgenoten uit de kliniek, die nog steeds in datzelfde gedrag vastzaten om eten zo veel mogelijk uit te bannen. Het hielp me niet en ik kon het mezelf niet veroorloven om tijdens mijn herstel in dat denkpatroon te hervallen. Daarnaast wilde ik ook absoluut niet meer in die maalstroom aan denkbeelden belanden, want nu ik mijn lichaam eindelijk de energie kon geven die het nodig had en ik me weer positief en enthousiast voelde om terug mijn leven op te pakken, wilde ik dit niet meer bederven.
Als ik nu kijk naar mijn gedrag omtrent voeding en het maken van keuzes, laat ik de grootte van bepaalde producten afhangen van waar en hoeveel trek ik erin heb. Een appel is niet per se meer altijd heel klein of groot, maar als ik boodschappen doe, koop ik van allebei een paar verschillende en thuis kijk ik dan wel welke ik wanneer wil eten. Of het me nu per se nog uitmaakt en of er een bepaalde gedachte achter schuilt? Nee, eigenlijk niet. Dit komt denk ik door het feit dat ik nu beter voor mezelf zorg, beter eet en dus ook voel of ik nog veel trek heb of niet. Ik ben dit honger- en verzadigingsgevoel heel lang kwijt geweest of wist het op dermate manier te negeren dat ik er gewoon geen ergen meer in had en puur af ging op wat mijn Anorexia me zei te doen. Het is een gevoel dat vanzelf terug komt, stapje bij beetje, als je weer regelmatig leert eten en stappen durft te zetten om jezelf hierin uit te dagen.
Soms kan ik aan het begin van de dag wel al zin hebben in een bepaald product, maar dan omwille van omstandigheden even moet wachten om het te kunnen eten. Dan verheug ik me er dus wat langer op, maar het grootste en belangrijkste verschil zit hem er nu in dat ik dat product niet per se 'nodig' heb, voor mijn lichaam, omdat ik voor de rest niets eet en mezelf uithonger. Ik heb er gewoon zin in en kan daarnaast ook mezelf nog gewoon toestaan voldoende andere dingen te eten. Het is niet meer 'of...of', maar 'en...en'. Groot of klein, veel of weinig, het is nu een kwestie van zin en behoefte in plaats van 'moeten' en het uit de weg gaan van mijn angsten.
Progress is impossible without change & those who can't change their minds can't change Anything
Reactie plaatsen
Reacties