Falen
...een thema dat me vaak bezighoudt en soms ook weerstand biedt om dingen te ondernemen. Ik vind het vaak moeilijk om in contact met anderen een eerste stap te zetten. Dan heb ik het niet over heel luchtige onderwerpen en elkaar voor de gek houden, maar écht contact met iemand hebben en ook de dingen delen die dieper gaan dan de uiterlijke schijn. Soms lukt het uiteindelijk wel, maar gaat er een hele hoop tijd, moeite en mentale inspanning aan vooraf.
Als het gaat om handelingen zijn er dingen die ik doe, maar die anderen niet logisch vinden en vise versa. Meestal interpreteer ik mijn manier van doen dan als 'fout' en ook al voelt het voor mij wel passend, neem ik de kritiek toch vaak persoonlijk op. Het weerhoudt me er soms van om initiatief te nemen op een later moment en continu eerst die bevestiging weer willen vragen. 'Ik doe het toch fout', is dan wat er door mijn hoofd gaat. Ondanks het feit dat ik steeds beter tegen kritiek kan, meer durf te ondernemen en ook zelfstandiger ben, is het nog steeds een wankel punt. De afbraak van mijn karakter door het verleden, het feit dat er over me gepraat wordt achter mijn rug om, dat mensen een loopje met me nemen en ik constant op mijn tenen moet lopen om erbij te willen horen. Het lijkt allemaal niet aan de orde, maar er zijn soms dagen dat het terug opspeelt en ik niet zo goed weet hoe ik ermee om moet gaan.
Het gevoel alles fout te doen, nog voordat je iets gedaan of gezegd hebt, is een angst die groter werd toen ik Anorexia had. Ik focuste me volledig op mijn lichaam, de perfectie van influencers, kleine kledingmaten, een almaar dalend getal op de weegschaal en het duidelijk zien en voelen van mijn botten. Dit waren de graadmeters dat ik goed bezig was. De klinische opnames voor mijn eetstoornis werkten dit beeld tegen en dat zorgde voor het gevoel dat ik zelfs faalde in het hebben van Anorexia. Vooral omdat ik naar de verpleegkundigen en behandelaren toe geen weerstand durfde te bieden en anderen dat wel deden. Ik moest dit ook doen : ik moest ook zorgen dat er een rechtelijke machtiging werd uitgegeven, dat ik gedwongen werd om te eten, sondevoeding zou krijgen, met man en macht op mijn stoel gehouden moest worden, geen vetpercentage zou hebben, eten weg kon stoppen tijdens eetmomenten en ondanks het aankom-schema toch nog zou afvallen in gewicht. Dat dit niet het geval was, maakte dat ik me schaamde, mezelf verachtte en enorm mislukt voelde.
Pas toen ik na een enorme terugval inzag dat ik nu zat op het niveau waar mijn Anorexia me altijd wilde hebben, besefte ik dat nu ik dit bereikt had en 'goed' was geworden in het hebben van een eetstoornis, ik juist gefaald had. Want, ik kon niets meer, ik had mijn eigen spieren omgezet in energie om mijn lichaam op de been te houden en alles wat ik wilde doen, daar had ik hulp bij nodig. Zelfs mijn broek aantrekken of op fatsoenlijke schoenen lopen gingen door de afbraak van mijn lichaam niet meer en ik bleef maar afglijden. Nu was ik eindelijk 'goed' bezig, maar in feite ging ik er enkel aan onderdoor en was het beeld van de eetstoornis om goed te presteren aan het eind een niveau waarop ik enorm gefaald had in het leven. En pas wanneer je dit punt bereikt, besef je hoe misleidend al die gedachtes al die tijd geweest zijn..
Op het moment dat je denkt echt gepresteert te hebben, kom je tot de conclusie dat je eigenlijk de grootste misstap begaan bent van je leven. Toen ik dusdanig ver was afgegleden in gewicht dat mijn lichaam geeneens vocht nog voeding vasthield, kreeg ik ineens de ingeving dat het misschien toch beter anders zou kunnen gaan en ik in nodig in actie moest komen. Ik moest gaan eten. Alleen had ik me dat eigenlijk eerder moeten bedenken, want ik was al te laat. Mijn lichaam reageerde toch niet meer en ik kon wel doorgaan, maar ik was gewoon helemaal op. Ook mentaal kon ik het allemaal niet meer opbrengen, elke dag stond ik op met de intentie weer een x aantal kcal te gaan eten, maar puntje bij paaltje was ik niet bestand tegen de wensen van de eetstoornis en lukte het nooit.
Zo stom eigenlijk, dat je te ver moet gaan om in te zien dat je al die tijd fout hebt gezeten, hebt geloofd en vertrouwd op de verkeerde stem en ingeving waarvan je zo heilig overtuigd was. Had ik het maar eerder gezien, was ik maar eerder gaan eten, beter voor mezelf gaan zorgen en mijn leven weer leren oppakken. Had ik maar meer gehaald uit de therapieën en dit direct ingezet als tool om de realiteit écht te gaan zien in plaats van 'ja' te zeggen, 'nee' te denken en heel eigenwijs toch de Anorexia te blijven volgen.
Op dat moment was het te laat, nu kon het niet meer. Eten had geen zin, drinken had geen zin... het was wachten op de deken die zich over me zou ontfermen en de dood die mij uit mijn lijden zou verlossen. Toch is dit anders afgelopen, een wonder waarop ik nooit had kunnen hopen.. maar waarvan ik wel heb ingezien dat ik dit met beide handen moest aangrijpen. Ik kreeg nog één kans om te kiezen voor die andere route, de weg die eerst op 'falen' leek, maar naar nu bleek juist de weg zou zijn die mij mijn leven terug zou gaan geven. Het was enorm spannend om die kant op te gaan, waar mijn gevoel nog steeds zie dat het het niet waard zou zijn. Die gedachtes moest ik aan de kant leren zetten, ik moest gaan graven om terug bij mijn eigen stem te komen in plaats van de eerste ingeving die ik had na te volgen. De ideeën die mij overvielen, de angsten die aan de oppervlakte zaten.. ik moest ze negeren, ik moest niet geloven wat ik nog niet had ervaren en ik moest eerst gaan 'doen' in plaats van alles uit de weg te gaan.
De angst om te falen wegschuiven en eerst maar eens gaan zien of het doemscenario werkelijk uitkomt, voordat ik er vrij zeker van was dát het zou gaan gebeuren.
Wat ik zou doen als ik wist dat ik niet kon falen?
ETEN... en dat is wat ik vervolgens ben gaan doen toen ik de MinnieMaud-methode ben gaan volgen. Ik moest in een kort tijdsbestek van 1100 naar 3000 kcal per dag en volledige rust nemen om mijn lichaam terug op een normaal level te krijgen. Alhoewel de angst in mij zei dat ik enorm dik zou worden, waren alle jaren met eetstoornis en het moment dat ik bijna uit het leven dreigde te stappen een grote motivatie om door te gaan. Nog één keer zou ik de kans krijgen en als het leven het vervolgens niet waard was, kon ik altijd weer terug. Ik dacht unlimited, ik gaf mezelf in deze periode 100% vrijheid, wilde alles weer leren eten en ervaren of het allemaal wel waar was wat ik al die tijd in mijn hoofd had geprent. Ik maakte lijstjes met producten, kocht nieuwe dingen in de supermarkt en stapte niet opzij voor de dingen die ik absoluut niet mocht van de Anorexia. Ergens vanbinnen neigde ik heel erg naar dat 'verboden voedsel' en dat is waar ik dit keer wél aan toe wilde geven. De ervaring erna, de opluchting dat ik mezelf niet meer aan banden legde, mezelf geen dingen meer ontzegde en at waar ik behoefte aan had, maakte een positieve impact. Jezelf beperken in het leven geeft negativiteit en sleurde mij in een enorme depressie. Ik dacht al die tijd dat het door invloeden uit de omgeving kwam, maar het was uiteindelijk allemaal mijn eigen schuld geweest. Ik was de oorzaak van mijn eigen neerslachtigheid door het feit dat ik mezelf geen vrijheid gaf, geen zorg droeg voor mezelf en continu 'nee' zei tegen dingen waartegen ik 'ja' wilde zeggen. Had ik dit maar eerder ingezien... Helaas moest het jaren duren.
Nu deins ik nagenoeg nergens meer voor terug en zeg ik mezelf pas bang te mogen zijn als ik eerst die angst onder ogen ben gekomen.
Uiteindelijk is het het al die jaren spanning en stress rondom eten ook wel weer waard geweest op een of andere manier. De negatieve gedachtes en continue alertheid van mijn eetstoornis staan haaks tegenover de manier waarop ik nu in het leven sta en ben ik me heel bewust van het verschil. In situaties waar ik spanning merk, vraag ik me eerst af of het nodig is en wanneer deze vraag met 'nee' beantwoord wordt, kan ik het ook laten gaan. Ik voel me veel minder gehaast, heb de controle en meer overzicht waar ik zie dat anderen het soms verliezen.
Er zijn best wat dingen die ik nog graag wil doen/ervaren en op eetgebied blijf ik mezelf voortdurend uitdagen op de fronten waarbij ik merk dat er oude gedachtes of patronen komen kijken. In principe durf ik alles te eten, maar merk ik soms dat er nog oude 'tics' of regeltjes in mijn hoofd zitten die me soms beletten om bepaalde producten te nemen. Juist dan moet ik die dingen wél doen en de regels doorbreken om uiteindelijk te weten dat het veel fijner voelt om toch te luisteren naar wat mijn gevoel me ingeeft dan de dwanggedachtes na te streven.
Verder merk ik dat ik nu veel flexibeler ben in contact met mensen en wil ik ook stappen zetten om wat meer uit mijn eigen cocon te komen. Ik ben prima op mezelf, maar soms vind ik het gewoon heel spannend om met anderen af te spreken of buiten de deur iets te doen. Toch de onzekerheid over mezelf komt dan naar boven. Ben ik wel gezellig en leuk genoeg? Doen we wel echt iets wat de ander leuk vind? Loop ik er een beetje fatsoenlijk bij en kan ik zo gezien worden?
Als laatste zijn het aangeven van mijn grenzen en het beter kunnen omgaan met andere ritmes een stap voor mij om ook weer op vakantie te gaan. Ik kan weer nieuwe mensen leren kennen, een andere cultuur opsnuiven en uit mijn comfortzone stappen om een ander ritme aan te houden. Door alleen op pad te gaan, moet ik ook leren dat ik zelf om hulp moet vragen, niet alles alleen kan, maar wel kan zorgen dat ik het van begin tot eind afmaak. Op onderzoek uitgaan, vakanties uitstippelen, nieuw eten proeven en vooral niet bang zijn voor wat het met mijn gewicht gaat doen, want uiteindelijk gaat het leven helemaal niet over gewicht en hoe zwaar je bent.
Het staat niet in letters op je voorhoofd geschreven.
Het is de ervaring, de intentie, de emotie en de herinnering.
Dat zijn de dingen die maken dat het het voor mij allemaal meer dan waard is om de uitdaging aan te gaan en werkelijk wat te maken van mijn leven.
You have unlimited potential in You
Reactie plaatsen
Reacties
Romy, lees niet zo heel erg vaak je blogs. Maar ALS ik ze lees, valt me telkens iets op. Anorexia schrijf je nog steeds telkens met een Hoofdletter. Wellicht doe je het bewust, omdat het je leven erg beheerst (heeft). Misschien is het goed om de letter a heel erg klein te maken. Lijkt me goed voor je verdere herstelproces.