Het steeds meer onafhankelijk zijn, mijn eigen weg zoeken, alleen op vakantie gaan, dingen ondernemen, in het buitenland een andere taal spreken en daarmee op onbekenden afstappen. Het zijn dingen die ik steeds meer durf en ook niet meer spannend vind. Het is net als een presentatie geven voor een grote groep : in het begin en de eerste keer zijn mega spannend, maar hoe vaker je het doet, hoe beter en gemakkelijker het gaat. Tot je uiteindelijk beseft dat je het nog leuk gaat vinden ook. Althans, dat is vaak bij mij het geval..
Ik waardeer de sociale contacten heel erg die ik heb en waarvoor ik me nu inzet om deze uit te breiden. De interactie die ik heb met degenen die ik de afgelopen jaren heb mogen leren kennen, is over het algemeen heel erg fijn en koester ik ook, maar ondanks dat vind ik het ook wel prettig om op mezelf te zijn. Na jaren vastgebonden aan intensieve zorg en de hele tijd alles uit handen moeten geven en gehoorzamen aan richtlijnen die tegen mijn gevoel in gingen, vind ik het nu heerlijk om thuis een eigen plekje te hebben waar er maar eentje is die zegt wat er moet gebeuren en dat ben ik zelf. Alleen, hoe fijn ik het ook heb in mijn eigen huisje, soms is het ook wel even pittig om niemand om me heen te hebben. Al is het maar om even een hand op mijn schouder te hebben, een knuffel te krijgen of toestemming dat ik me even mag laten begaan in mijn verdriet. Mezelf troosten of te woord staan is in sommige situaties lastig, omdat ik vast zit in mijn eigen emotie.
Gelukkig heb ik wel het gevoel dat ik bij familie en naasten mijn verhaal mag delen en die me ook de situatie laten uitleggen en dan welgemeend en meelevend reageren. Waar ik me heel lang niet op mijn gemak gevoeld heb bij leeftijdsgenoten omwille van het pestgedrag dat zij in het verleden naar mij uitten, hecht ik daar nu meer waarde aan. Het zou misschien toch wel leuk en prettig zijn om te weten dat er specifiek iemand of een paar mensen zijn waarop ik terug kan vallen, los van mijn familie. Of dat er uiteindelijk misschien ook iemand is die bij me past en mij op dit soort momenten bij kan staan. Los van het feit dat ik het natuurlijk ook naar anderen uit wil dragen en me gemakkelijk open stel.
Het voelt best sterk om te beseffen dat ik nu een stuk onafhankelijker ben van anderen als enkele jaren terug en nog steeds op eigen houtje mijn grenzen verleg. Zowel fysiek als mentaal. Maar, er zijn ook momenten wanneer het besef dat ik het allemaal alleen draag even heel hard binnenkomt. Toen ik lichamelijk in een dermate gevaarlijke toestand verkeerde en bijna het leven moest laten gaan, lag mijn oom ook heel slecht. Hij had al jaren een vorm van kanker die op een sluimerende manier verslechterde, maar ineens in een snelle vaart achteruit ging. Ik had mijn tante beloofd dat het lot ons allebei dezelfde kant op zou laten kijken en als hij te overlijden zou komen, zou ik ook gaan. Echter, het tegenovergestelde kwam uit en waar ik uiteindelijk weer ben opgekrabbeld, heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen.
Enkele weken terug kreeg mijn moeder een zware beroerte. Een acute aanslag op haar lichaam deed een spoedoperatie volgen in Utrecht. Ik kreeg hier 's avonds laat na mijn werk bericht van en had mijn broer aan de lijn die op de Spoed zat te wachten tot de operatie klaar was. Het moment dat ik het nieuws te horen kreeg en het besef dat ik ook in dit geval iemand die me dierbaar was, kon verliezen, was onbeschrijflijk. Je voelt je ontzettend machteloos, wilt iets betekenen, een toverstafje hebben om diegene te helen en alles weer naar het oude en gezonde terug te krijgen, maar je staat instabiel. Je kunt niets anders dan wachten, een kaarsje aansteken, wensen en hopen dat alles goed komt. Het verdriet dat daarmee plots naar boven komt, het besef dat je iemand binnen no time kwijt kunt raken, voelt heel intens en eenzaam.
Zeker toen ik op de bank de telefoon net had neergelegd en het nieuws binnenkwam dat ik mijn eigen moeder kon verliezen, ook al was ons contact na de scheiding met mijn vader niet altijd even hecht, was hartverscheurend. Het voelt als een bodemloze put, iets waar je geen controle over hebt en wat uit je handen weg kan glippen voordat je er ook maar een vinger naar hebt uitgestoken. Het verdriet overviel me en ik heb nooit een probleem met emoties verwerken, maar intens en diep verdriet is iets wat heel naar is als je alleen bent en wat ik toch lastig vind om te verwerken. Het is een gevoel dat je overvalt en waarin ik me verloor. Ik kreeg tranen, raakte in een gedachtenstroom met angsten en voorspellingen over wat er kon gebeuren, begon te snikken en schokte zo hevig bij de gedachte aan haar verlies, dat ik een spier in mijn nek overbelastte. Het geluk kwam dit keer dat de operatie goed afliep en ik haar een paar dagen later met tranen van geluk in mijn armen kon sluiten, maar dat was jaren eerder bij mijn oom wel anders.
Toen ik op dat moment het nieuws te horen kreeg dat hij het niet gehaald had, verscheurde mijn hart in duizend stukjes. Het was net of mijn verdriet alles uit mijn lichaam trok wat er in zat. De tranen kwamen vanuit mijn tenen en namen een intense pijn mee naar boven. Ik huilde uit bij mijn moeder, die toen ter plekke het nieuws kwam delen en weet nog heel goed dat ik het verdriet geen plek kon geven, omdat het zo heftig was en diep van binnenuit kwam. Dit soort momenten zijn voor mij nog wel pijnlijk om alleen te moeten ervaren en doorstaan. Vooral als ik thuis in mijn eigen cocon zit en mijn verdriet kwijt moet, omdat ik geen schouder heb om op uit te huilen. Dat zijn voor mij pijnlijk eenzame momenten, waar ik wel weer sterker uit kom, maar die altijd een verrassing blijven die ik niet per se als positief ervaar. Me écht eenzaam voelen, dat gebeurt dus wanneer ik vastzit in mijn verdriet en geen controle heb over de intensiteit.
Ondanks alle nare emoties en gedachtes die ik had op het moment dat ik in afwachting was van de resultaten van de operatie van mijn moeder, besefte ik in welke situatie mijn ouders gezeten moeten hebben toen ik er zelf zo slecht aan toe was een jaar of 6 geleden. Mijn lijf gaf op, ik kon het eten niet meer opbrengen en elke dag stierf er een stukje meer van mij. Mijn ouders en broer hebben zich machteloos moeten voelen en toegezien hoe ik langzaamaan uit hun handen wegglipte. Dit gevoel had ik ook de nacht dat mijn moeder op de operatietafel lag. Het besef dat ik haar kon kwijtraken, ondanks de moeilijke momenten en het contact dat we soms hadden, was toch onbeschrijflijk pijnlijk. Niets kunnen doen, enkel kunnen afwachten wat er gaat gebeuren, onwetend of de afloop wel of niet goed zal zijn... Het is heel moeilijk om te accepteren dat je het lot zijn gang moet laten gaan op dat moment en moet loslaten dat je iets in de hand wilt hebben dat helemaal niet gaat. Het onbekende is soms heel fijn, want in je leven kom je soms voor verrassingen te staan die een mooie uitkomst bieden en misschien wel toekomstperspectief. Aan de andere kant geeft onwetendheid ook regelmatig een onzeker en instabiel gevoel en wanneer het negatieve situaties betreft is de uitkomst niet altijd wat je ervan gehoopt had.
De flashback naar mijn eigen verleden en het gegeven dat ik altijd heel close was met mijn moeder, maar wat door een verandering in haar leven en een ander pad dat ze heeft bewandeld, ons verder uit elkaar heeft gedreven, gaf een nieuwe opening. Een nieuwe insteek om onze band terug op te pakken, een nieuwe start te maken met twee andere persoonlijkheden. Want, de keuzes die zij nu gemaakt heeft in haar leven, hebben haar veranderd en zo hebben mijn keuzes en weg in het herstellen van mijn eetstoornis ook van mij een ander persoon gemaakt. Alhoewel de situatie heel naar en verdrietig was en ik het die nacht echt heel pittig had op emotioneel vlak zonder iemand bij me om op terug te kunnen vallen, is het wel heel mooi dat ik er een nieuwe poging uit kan halen die ik in het contact met mijn moeder wil benutten. Eenzaam zijn is op het moment zelf een 'negatief' gegeven, maar ik zie er nadien vaak wel weer de kansen en positieve dingen van in. Wat ik me veel later pas besefte, was het feit dat ik geen enkel moment in mijn hoofd een ingeving kreeg dat ik moest stoppen met eten, dat ik mijn emoties moest uiten door mezelf te kwellen, overmatig te bewegen en van alles weg te lopen. De eetstoornis had dit eerder direct een aanleiding laten zijn om terug te vluchten in compensatiegedrag, mijn gevoel weg te maken door mezelf voeding en energie te ontzeggen, maar ik heb dit geen enkel moment ervaren. Dat ik op dit punt gekomen ben en daarvoor veel angsten het hoofd heb moeten bieden, is een uitkomst waar ik nu een klein beetje trots op kan zijn. Ik eet nu juist wél in dit soort situaties, want hoe naar alles om me heen ook is, des te beter moet ik voor mezelf zorgen om er weer bovenop te komen.
Je leert jezelf om niet in die negatieve cirkel te blijven zitten en in zelfmedelijden weg te kwijnen, maar juist op te kijken, jezelf bij elkaar te rapen en door te gaan.
It is only our darkest hours
That we may discover the true strength
Of the brilliant light within ourselves
That can never
Ever
Be dimmed
Reactie plaatsen
Reacties