Romy...
Je hebt een bol gezicht, je hebt dikke bovenbenen, je buik is niet plat genoeg, je gezicht staat scheef, je hebt een lelijk gebit, je denkt te veel aan jezelf, je hebt een rare kledingstijl, je bent niet lief, die bril staat je niet, je eet te veel, je weegt te zwaar...
Allemaal dingen die ik mezelf dagelijks toewierp wanneer ik in de spiegel. Niet enkel tijdens mijn eetstoornis, maar ook voor die periode. Doordat ik gepest werd om mijn uiterlijk en ook familie heel erg veel kritiek leverde op mij en mijn levensstijl, geloofde ik alles wat er gezegd werd. Ik hing heel erg aan de programma's die gingen over de modellenwereld en voelde me nog niet zelfstandig genoeg op mijn eigen verstand te vertrouwen en werkelijk naar de realiteit te kijken. Ik geloofde wat de volwassenen zeiden, ging mee in de negatieve feedback van leeftijdsgenoten en verzonk zo in een zelfbeeld dat bestond uit afkeer, afwijzingen en het 'er niet toe doen'.
Ik werd ouder en alhoewel er heel even een korte periode was dat het allemaal wat naar de achtergrond trad, toen ik voor het eerst een vriendje had op de basisschool die me het gevoel gaf er wél te mogen zijn, kwam het pestgedrag later gewoon weer terug. Toen ik naar de middelbare school ging kwam er een vervolg op de nare opmerkingen, vervelende aanrakingen en alles uit het verleden werd opgerakeld.
Het was me wel duidelijk. Het lag gewoon aan mij.
Het lag aan wie ik was, aan hoe ik deed en eruit zag. Eindelijk was ik op een leeftijd aangekomen dat ik besefte dat ik ook zelf het heft in handen had en beslissingen kon nemen in mijn eigen leven. De tijd kwam om dat te gaan doen en te veranderen. Ik wilde er ook bij horen, ik wilde ook lief gevonden worden en mooi kunnen zijn, stralen en me fijn voelen. Mijn lichaam en uiterlijk zaten me in de weg en dus moest daar als eerste wat aan gebeuren. Gezonder gaan eten, minder snoepen en meer bewegen begonnen heel onschuldig en hadden een positief effect op mijn gewicht. Maar, ik wilde dit gevoel behouden, dus mijn gewicht moest lager, lager, lager en dus at ik minder en bewoog ik meer en meer. Ik ging meer van mezelf houden, tenminste, dat dacht ik. Er kwam juist iemand anders waar ik heel veel van dacht te houden en die met mij hand in hand een pad ging bewandelen waarin ik geloofde en die me in eerste instantie gaf waar ik al die tijd zo naar verlangde. Nog dunner, meer botten, minder eten, meer kwelling en meer sporten, dan wordt je mooier en leuker gevonden...
Wat ik echter nooit besefte was het feit dat ik mezelf al die tijd afzichtelijk vond door alle overtuigingen en dat het niet beter zou worden als ik niet eerst voor mezelf wat liever zou zijn.
In plaats van dat ik geloofde in de mening en visie van anderen over hoe ik 'hoorde' te zijn en daaraan mijn beeld van perfectie te binden, moest ik mijn mindset omschakelen en tegen de stroom in gaan. Ik moest gaan leren inzien dat ik een uniek persoon was, net als ieder ander en dat ook ik van mezelf zou mogen leren houden. Net zo veel als dat ik geef om anderen. Daarnaast heeft het me ook heel veel moeite gekost om uit te zoeken wie nou juist de mensen zijn die mij energie en positiviteit brengen en wie degenen zijn die me enkel neerhalen en waarmee ik dus beter het contact zou verbreken. Ik wilde het allerliefste door iedereen leuk gevonden worden en dat wil ik soms nog steeds, maar dat is niet realistisch. Je kunt niet voor iedereen perfect zijn, je kunt niet voor iedereen tegelijk evenveel zorg dragen en ik weet nu dat het ook niet vol te houden is om enkel heel veel liefde en aandacht te geven aan anderen, terwijl je er alleen maar narigheid voor terugkrijgt.
Er zijn ook mensen die zich wél om me bekommerd hebben de afgelopen jaren en me op het hart hebben gedrukt om af en toe stil te staan bij het feit dat ik me makkelijk laat leiden en soms echt wel voor mezelf op mag komen of 'nee' mag zeggen. Soms lijkt een keuze voor jezelf egoïstisch, maar als je er in het tegenovergestelde geval aan onderdoor gaat, is dat dan ook zo? Het voelt niet goed om anderen af te wijzen, maar ik kan nu wel het verschil maken tussen mensen die me er iets voor teruggeven (en dat hoeft niet altijd iets tastbaars te zijn) en mensen die me gebruiken om het zelf maar gemakkelijk te hebben.
Me niet in het plaatje voelen passen, niet voldoende aandacht aan iedereen tegelijk kunnen besteden en ook niet mooi genoeg zijn om een leuke vriend te hebben en als 'bekend' beschouwd te worden... het zijn allemaal dingen waar ik jarenlang mee bezig was en die me uiteindelijk helemaal niets van eigenwaarde hebben opgeleverd. Een heel mager lichaam, eindelijk passen in het 'plaatje' en mezelf volledig wegcijferen waren eisen die ik wilde behalen en die me uiteindelijk mijn kop hebben gekost. De Anorexia is ermee aan de haal gegaan en heeft het tot dusverre gedreven dat ik onderuit ging en bijna de dood vond.
Ik werd helemaal niet gelukkig en blij van dit alles en ik kon zeker niet met mezelf door één deur. Maar, hoe kon ik ervoor zorgen dat dat wel ging gebeuren en wanneer zou ik in mijn eigen plaatje kunnen passen en voldoen aan mijn eigen eisen?
Enkel door mezelf te leren accepteren en in te zien dat ook ik OK ben zoals ik ben, net zoals ik dat uitdraag naar de buitenwereld
Toen ik eindelijk na 9 jaar heftig met mijn eetstoornis geworsteld te hebben, koos om te herstellen en even de maatschappij opzij te zetten, kwamen de gevolgen als een enorme verrassing. Ik zonderde me af van de buitenwereld, behalve ons gezin. In plaats van de jarenlange kwelling om mezelf te ondervoeden, overmatig te bewegen en tegen alles wat ik wilde 'nee' te zeggen, ging ik het tegenovergestelde doen : via de MinnieMaud-methode at ik minimaal 3000 kcal per dag, ik at waar ik zin in had, bewoog niet meer dan de noodzakelijke dingen die ik thuis moest doen en gaf toe aan de vraag van mijn lichaam. Heel even was het besef aanwezig dat ik egoïstisch was, dat dit niet kon, maar aan het eind van de rit kwam ik wel tot de conclusie dat het het meer dan waard was geweest en dat het uiteindelijk maar 6 maanden duurde voor ik weer terug in het sociale leven stapte. En wat is nu een half jaar op een heel leven?
Intussen keek ik ook anders naar mezelf, ik ging anders kijken naar voeding en door het uitdagen en overwinnen van mijn angsten, leerde ik ook meer liefde en compassie te krijgen. Ik zou er óók mogen zijn, net als jij en hoe anders ik en wie dan ook moge zijn, dan nóg hoor je erbij.
Wanneer ik nu in de spiegel kijk, is mijn gedachtegang helemaal anders dan een aantal jaren terug. Ik kraak niet meteen mijn uiterlijk af, benoem niet meer wat ik zo ontzettend lelijk vind en vergal van tevoren mijn dag niet meer met een negatieve stemming. Door werkelijk te kiezen om te willen herstellen van de kwelling van mijn Anorexia, koos ik tegelijkertijd ook om te willen veranderen in mijn eigen doen en laten. Als ik meer vrolijkheid en enthousiasme wilde in het leven en naar de buitenwereld toe wilde uitstralen, moest ik beginnen bij mezelf. Ik ben niet perfect zoals het hoort volgens de regels van de mode, maar ik ben wél perfect zoals het hoort omwille de regels van het 'mezelf zijn', 'onafhankelijk zijn', 'anders zijn' en niet aan eisen en wensen willen voldoen die mij een ander persoon maken, een ongelukkig persoon.
Ik koop geen te grote truien meer om mijn lichaam in te verstoppen, maar omdat het lekker zacht en warm is. Ik draag weer rokjes, gun mezelf af en toe een goed boek of een nieuw paar oorbellen en draag ook weer een beetje make-up, omdat ik me dan toch mooi wil kunnen voelen. In plaats van mezelf weg te cijferen en mijn uiterlijk in de sleur van mijn humeur mee te nemen, besteed ik nu meer aandacht aan mezelf en voel me daar oprecht fijner mee. In het begin voelde het heel naar, ongemakkelijk en zelfzuchtig, maar meer tijd voor mezelf is af en toe wel prettig. Het geeft meer ruimte om daarna tijd aan anderen te besteden en me te weren tegen negatieve invloeden van buitenaf.
Nu zie ik niet meer als eerste de negativiteit, maar waar ik oprecht een positief gevoel over heb. Na de kaakoperatie kan ik weer lachen in de camera, ben ik niet meer bang om vrolijk te zijn bij anderen en schaam me niet meer voor de stand van mijn gezicht. Ik vind het oprecht heel mooi hoe het nu allemaal staat en dat ik een 'perfect´ gezicht heb, naar de hand van een chirurg door een zware ingreep die dus mijn leven in veel opzichten positief heeft beïnvloed. Daarnaast ben ik ook heel blij met mijn ogen, de kleur, de vorm en de twinkeling die ik er na jaren gelukkig weer zelf in kan herkennen. Ik ben altijd nogal terughoudend geweest over mijn sproetjes in de zomer, maar heel stiekem vind ik ze toch wel leuk als de eerste zonnestralen op mijn gezicht hebben geschenen. En als laatste waardeer ik ook heel erg dat ik met mijn kleine handen heel veel kan. Ik ben zelf niet zo groot en vind het fijn dat de rest aan mij ook niet buiten proportie treedt : ik heb kleine oren, een klein neusje (mijn moeder noemt het altijd 'een fijn dopneusje', kleine voeten en kleine handen die ik mooi vind.
Hoe meer uitdagingen ik overwon omwille van mijn eetstoornis, hoe positiever de ervaring en ontkrachting van mijn angsten, hoe meer ik mezelf leerde waarderen, mooier ging vinden en weer door één deur kon met het meisje dat er gelukkig na al die jaren narigheid nog in mij zat.
As I began to love Myself
I found that anguish and emotional suffering were only warning signs that I was living against my own truth
Today
I know that this is
Authenticity
Reactie plaatsen
Reacties