Naar aanleiding van mijn eerste blog die ging over typische dingen, karaktertrekjes en weetjes die gaan over mij als persoon, kreeg ik een heleboel leuke en verrassende reacties. Dat bracht me naar het schrijven van deze en een tweede blog. Ik had niet het idee dat er mensen zouden zijn die het leuk vonden om meer over mij te weten te komen, maar ik heb op de eerste versie leuke feedback en extra vragen gekregen, waarvan ik er nog een paar heb uitgekozen om me in te verdiepen.
Alhoewel het merendeel van jullie als lezers en mensen die met mij contact opnemen zich nog steeds het meest interesseren in mijn eetstoornisherstel, Anorexia, MinnieMaud-methode en ervaring met klinieken en behandelingen, merk ik dat het voor veel lotgenoten ook een motivatie is dat er naast het leven met een eetstoornis meer is, hoe diep je er ook in verstrikt raakt en hoe lang je deze ook hebt.
Toen ik intern in behandeling was, heb ik heel lang gedacht dat ik nooit anders zou gaan denken, dat voeding altijd het hoofdonderwerp zou blijven, ik geen vrijheid meer zou kennen en/of mijn leven flexibel in zou kunnen richten. Doordat ik zo pragmatisch en standvastig was, dachten de psychologen dat ik een persoonlijkheidsstoornis had en ik was daardoor ook heel erg bang dat ik mijn gedachtegang moest veranderen naar een ideaalbeeld dat de therapeuten van mij hadden in plaats van dat ik terug mijzelf zou worden. Bij intake en na een eerste traject voor mijn 'persoonlijkheidsprobleem', heb ik volle bak mijn hakken in het zand gezet toen ze me daar klinisch wilden opnemen en dat terwijl ik ook nog voor mijn Anorexia behandeld werd. Gelukkig had ik zelf zeggenschap en kon ik de opname weigeren, iets waarover ik opgelucht ben, omdat later bleek dat het door de eetstoornis kwam dat ik mezelf was verloren.
Toen ik koos om te herstellen en weer leerde en durfde te eten, kwam vanzelf mijn eigen karakter terug naar de oppervlakte. Stap voor stap en hoe langer de tijd duurde, hoe meer ik van mezelf terugvond en herontdekte. Ik ben een nieuwe versie van mezelf aan het creëren met de ervaring en de stappen die ik gezet heb de afgelopen jaren, maar daaronder schuilen de eigenschappen die ik altijd al gehad heb. Zonder het gegeven dat ik weer koos om te willen leven en mijn eetstoornis het hoofd te bieden, had ik dat nooit ingezien en mezelf terug bij elkaar kunnen rapen.
Zo geschiedde, een tweede deel van enkele kleine feitjes over mij :
Wat is je favoriete seizoen en waarom?
Ik ben iemand die altijd heel erg uit kan kijken naar het voorjaar. De lente is mijn favoriete jaargetijde, terwijl ik zelf in de herfst geboren ben. Wanneer de eerste vogels 's ochtends vroeg weer fluiten, de lucht en wind weer warmer en aangenaam aanvoelen als je buitenkomt en je ook weer buiten kunt zitten in de avond met een kop thee en de koele avondlucht op mijn huid voel, wordt ik daar ontzettend blij van. Als de temperatuur dan omhoog gaat, de regen vaker wegblijft, de bloemen weer tot bloei komen en ik mijn mountainbike uit de schuur kan halen om een grote ronde te gaan fietsen, is dat écht een moment waar ik enthousiast van wordt. Het hoeven geen grote dingen te zijn, maar juist het fijne en typische aan de lente kan ik heel erg waarderen en triggeren altijd bepaalde herinneringen : lieveheersbeestjes, klavertjes vier, de eerste bloemen die bloeien, de geur van het bos/gemaaid gras en de zee en niet te vergeten het getjilp van al die verschillende vogels buiten.
Wat is de beste grap die je ooit hebt gehoord?
Tja, daar moet ik eens even heel erg diep voor graven, want vooral mijn broertje was toen hij klein was een echte moppentapper. Hij las tal van boekjes en hij haalde overal zijn moppen vandaan. Daarnaast ben ik ook een paar keer naar een voorstelling van Jochem Meyer geweest, waarbij ik ook veel heb gelachen en vooral ook van zijn manier van praten en de show op zich heb genoten. Maar, als ik dan toch voor de leukste grappen moet kiezen, zijn dat de sluwe opmerkingen die ik doorgaans krijg of hoor in het contact met mensen. Op het werk, als ik familie op bezoek heb en met mensen waarmee het contact heel leuk is. Net op het moment dat je het niet verwacht, komt er dan een opmerking met een dubbele betekenis een hele hoop sarcasme of probeert iemand me uit de lokken op een reactie. Een specifiek voorbeeld heb ik eigenlijk niet, maar het zijn dit soort geintjes die ik tijdens mijn eetstoornis niet kon waarderen en in het verkeerde keelgat schoten. Doch kan ik dat nu wel waarderen, vind ik ze het leukst aan sociale contacten en kan ik er ook het hardst om lachen.
Welke app gebruik jij het meest?
'Killer Sudoku' : een app waarop je sudoku's moet maken, maar geen gewone. Het zijn sudoku puzzels en binnen in die sudoku zitten nog omlijnde vakken waarbinnen de som van die getallen opgeteld ook nog een bepaalde uitkomst moet hebben. Ingewikkelde uitleg, maar ik vind het geweldig. Een puzzel in een puzzel dus en ik ben er echt verslaafd aan. Elke avond op de bank zit ik er wel een uur aan bezig en waar sommigen dan nog heel actief zijn op social media of televisie kijken als ontspanning in de avond, pak ik mijn telefoon en speel de allermoeilijkste variant binnen deze app tot het tijd is om echt naar bed te gaan. Dan is er ook nog het feit dat ik er echt geen dag zonder kan. Een dag zonder sudoku, is een dag niet geleefd ;)
Heb je ooit ergens een hekel aan gehad waarover je daarna van gedachten veranderde?
Opruimen en schoonmaken... Toen ik klein was, speelde ik het allerliefste buiten, maakte ik hutten in het bos, gaf er niks om om vies te worden en de zooi die ik later terug mee naar binnen nam. Ook de spullen op mijn kamer gaf ik niet zo heel veel aandacht. Ik wist waar het lag, dus het was prima zo. Toen ik ouder werd en meer interesse kreeg in creatieve bezigheden, kreeg ik last van de verzamelkoorts. Alles wat ik leuk vond : frutseltjes, kraaltjes, knopen, papiertjes, kleurensamples uit de bouwmarkt, etc... ik bewaarde alles voor het geval ik het nodig zou hebben en ik heb ook een hele periode allerlei kaartjes gemaakt die ik in werkelijkheid vaak niet weg wilde geven, omdat ik het zonde vond van mijn werk. Daarnaast heb ik heel veel getekend en vond ik het jammer dat ik mijn schetsen weg zou doen. Er was zelfs een map vol tekeningen van oude Pokémonkaartjes en Diddelplaatjes die ik jarenlang in mijn kast bewaard heb. Het is sinds de periode dat ik in de kliniek kwam dat ik me meer ging bezighouden met minimalisme, opruimen, schoonmaken en door de angsten en gedachtes omtrent eten, is dit ook doorgestroomd naar andere dingen in mijn dagelijkse ritme. De chaos en stress die ik voelde in mijn hoofd en het proberen tegen te gaan van de dwang in de kliniek om te eten, probeerde ik weg te maken door op te ruimen en intensief schoon te maken. Ik mocht niet meer stoppen met eten en overmatig bewegen, dus ik moest mijn emoties en controle ergens anders in zoeken. Dit deed ik door ontzettend veel te poetsen, organiseren en ontwikkelde zo een gedachtepatroon waarbij ik me bij elk ding afvroeg of ik het nog wel nodig had en hoelang iets eigenlijk al onaangeroerd in de kast lag. Ik heb ook een blog over Minimalisme geschreven : https://www.betterlife-romy.nl/blogs/1451489_minimalism
Tegenwoordig heb ik nog steeds een beetje een tic met schoonmaken en opruimen, maar is het minder dwangmatig als tijdens mijn eetstoornis en vind ik het nu gewoon heel prettig als alles schoon en netjes is. Het is niet heel fijn als iemand anders zijn zooi zomaar bij mij dumpt en ik kan het met de renovatie van afgelopen maand nog steeds lastig vinden om ergens viezigheid of stof te vinden, maar ik heb er wel meer vrede mee dat het soms gewoon niet helemaal spik en span is. Als ik een idee in mijn hoofd heb dat diezelfde dag moet, kan ik het vaak niet loslaten, maar het is geen emotionele uitlaatklep meer. Minimalisme en ontspullen zijn dingen waar ik belang aan hecht en het niet per se hoeven hebben van tastbare dingen geven mij ergens ook wel een fijn gevoel. Ik ben daardoor blij met heel weinig. Mijn huisje is zeker niet leeg, maar het heeft geen overbodige luxe en is nagenoeg nooit een echte zooi.
Hoe drink jij je koffie?
Het liefst drink ik mijn koffie zwart en dan ook nog een espresso. Alleen, het heeft ook te maken met waar de koffie vandaan komt. Want, als die uit een goedkope automaat komt, durf ik er ook nog wel eens een zoetje aan toe te voegen, omdat de koffie anders meer naar slootwater smaakt. De beste is natuurlijk ergens waar de bonen vers gemalen worden en je een échte bak krijgt voorgezet. Zo was ik anderhalf jaar geleden in Lissabon en vorig jaar met mijn vader op vakantie naar Spanje en als je dan een 'café Solo' bestelde, kreeg je ook waar voor wat je vroeg. Een echte 'straffe bak´ is het wel, maar dat is juist wat ik zo lekker vind.
Wat is jouw meest kostbare bezit en waarom?
Ik denk dat het meest kostbare bezit voor mij niet iets is dat tastbaar is, maar dat het vooral herinneringen zijn. Het zijn meer momenten en ervaringen die mij veel waarde geven. Mijn eerste vakantie nadat ik voor herstel koos, naar Lissabon, is er zo eentje. Zo ook de vakantie na lange tijd met mijn vader naar Spanje. Het moment dat ik de MinnieMaud-methode volledig wilde gaan volgen en de vrijheid die ik mentaal weer ervoer door mezelf toe te zeggen dat ik na jaren en jaren ondervoeding eindelijk weer mocht eten... Daarnaast ook de band die ik terug heb weten op te bouwen met mijn vader, mijn moeder en vooral ook mijn broer en andere familieleden. Ze hebben me zien afglijden, ze waren bezorgd en hebben altijd heel voorzichtig moeten zijn in wat ze tegen me zeiden of hoe ze met me omgingen en ik merk nu ook weer dat ze dat stapsgewijs en met meer vertrouwen los kunnen laten. Allemaal door het feit dat ze zien dat het beter gaat. De momenten van besef, de herinneringen en vooral ook sociale momenten zijn dingen die ik koester en die mij het meest kostbaar zijn. Je kunt het alleen niet zien, wel voelen.
Is er een product waar je niet zonder kunt?
Ja, mijn bril... Ik heb een tijdje ontzien om mijn ogen op te laten meten toen ik op de middelbare school zat, want ik wilde niet weten dat ik misschien een bril moest hebben. Echter, ik kon de woorden van de leraren niet meer ontcijferen van mijn tafeltje achter in de klas en moest het telkens aan degene naast me vragen. Veraf zien was ook in het verkeer heel lastig en dus kon ik er niet onderuit om naar de opticien te gaan. Tja, toch een bril, of misschien maar lenzen. Ik vond een bril iets waar ik me voor moest schamen, dat mij tot een nog grotere nerd zou maken dan dat ik al was en die benaming wilde ik niet over me uit roepen. Het was een gedachte waardoor ik bang was dat ik nog meer gepest zou worden. Toen ik later tijdens mijn eindexamenreis één van mijn lenzen verloor en het eigenlijk ook heel onhandig vond zo, met die maandlenzen en dat mijn ogen soms heel jeukerig en droog aanvoelden. Om deze redenen heb ik uiteindelijk tóch maar een bril genomen. Tijdens de terugval in mijn Anorexia kon ik niet anders dan een kindermodel dragen en had ik eerlijk gezegd een heel lelijk model, maar nu ik een mooi montuur kan kiezen en na de kaakoperatie weer wat meer zelfvertrouwen heb over mijn gebit en de stand van mijn gezicht, moet ik zeggen dat ik er niet meer zonder zou kunnen. Niet enkel op het gebied van mijn zicht, maar het is ook een onderdeel van mijn uiterlijk geworden; een soort extraatje en accessoire.
Slaap je met een knuffel?
Ja en Nee. Enerzijds ligt er inderdaad een engeltje bij mij op bed, maar ik slaap er verder niet mee. Ze zit in een hoekje aan het hoofdeinde. Het feit dat ze daar zit heeft een achterliggend verhaal :
Ik heb dit engeltje namelijk van mijn moeder gekregen toen het ontzettend slecht met me ging tijdens de terugval die ik zo'n zes jaar geleden heb gehad. Op 8 januari 2018 ging ik 's nachts knock-out, mijn lijf gaf op en ik werd met spoed met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Tussen alle spullen die mijn moeder toen voor me meenam, zat ook dit knuffeltje. Vanaf toen is deze eigenlijk altijd bij me gebleven, heeft het in het ziekenhuis de rol vervuld van iemand om op te leunen als ik alleen was, iemand om tegen aan te praten en mijn verdriet mee te delen als de witte muren van mijn kamer op me af kwamen. Ik was enorm verzwakt, kon enkel slapen, amper zelf naar het toilet en het voelde geborgen en toch nog een beetje vertrouwd om dit engeltje 's nachts vast te kunnen houden tussen alle slangen van de sonde en de hartbewaking door.
Toen ik hierna naar de kliniek ging, is deze ook meegegaan en later, toen ik thuis startte met de Minnie-Maud methode en koos om te herstellen van mijn eetstoornis, is ze ook nooit een nacht zonder mij geweest. Dus, eigenlijk is dat engeltje getuige geweest van elk stadium dat ik de afgelopen jaren heb doorlopen.
Ook toen ik anderhalf jaar geleden voor het eerst in mijn uppie op vakantie ging, zat ze in de koffer naar Lissabon en ik moet zeggen dat ik me een beetje 'kaal' voel als ik ze niet bij me heb.
Of ze daar voor altijd zal blijven zitten in het hoekje, terwijl ik slaap? Dat denk ik eigenlijk niet. Mocht het in de toekomst zo zijn dat ik een leuke vriend ontmoet, dan denk ik dat ze toch in de kast verdwijnt.
Wat is je favoriete geur?
Ik gebruik maar heel weinig parfum, maar als ik een geur moet noemen waar ik altijd ontzettend dol op geweest ben, is het 'Dot' van Marc Jacobs. Ik weet nog jaren geleden dat ik hem voor het eerst ergens in een parfumzaak geroken heb en toen niet meer van de gedachte af kwam dat ik dat geurtje eens een keer wilde kopen. Alleen, het was natuurlijk wel van een goed merk, dus ik moest er even voor sparen. Wat ik vervolgens deed, en vooral tijdens vakanties in Frankrijk, was dat we bij parfumwinkels soms even naar binnen gingen voor mijn moeder en ik meteen heel de zaak afspeurde of ik 'Dot' kon vinden. Wanneer ik geluk had, spoot ik mezelf helemaal vol met het testflesje, zodat ik de rest van de dag rook naar dit geurtje. Ik kan er nu wel heel erg om lachen dat ik dit deed, maar ik weet zeker dat er mensen zijn die dit lezen en stiekem weten dat ze dit ook wel eens doen...
Later heb ik het geurtje niet zelf gekocht, maar kreeg het voor Kerst als cadeau onder de boom.
Wat zou je het eerste doen als je de loterij zou winnen?
...echt zo'n typische vraag die iedereen vast wel al eens voorgelegd gekregen zal hebben. Wat ik zelf zou doen als ik de loterij zou winnen, is een heel lastige. Geld maakt in mijn ogen nou niet per definitie gelukkig; ik hoef niet 3 verschillende huizen, een tas van Prada of per se een inloopkast met 50 paar schoenen, want dat is toch wel voornamelijk wat je ziet dat mensen gaan doen met hun geld. Spullen zijn niet de dingen waar je je geluk uit haalt, maar herinneringen wel. Waar ik mijn geld over zou verdelen, zou in eerste instantie een eigen bedrijf zijn of een soort fonds voor mensen met een eetstoornis. Ik zou dan mijn eigen baas kunnen zijn en mijn ervaring en psychologie-opleidingen in kunnen zetten om lotgenoten en anderen die in het schuitje zitten waar ik in heb gezeten, te kunnen helpen en ondersteunen in hun proces. Ik zou op dit gebied dus niet enkel investeren in mijzelf, maar ook in anderen en zorgen dat als het nodig is, er ook een plek komt waar bijeenkomsten mogelijk zijn. Een plek om met elkaar te praten, psychologische gesprekken te voeren en misschien soms congressen of TED-talks te kunnen organiseren.
Daarnaast zou ik het heel leuk vinden, als ik dan nog geld over heb voor mezelf, om veel te gaan reizen, de wereld te ontdekken en nieuwe ervaringen op te doen. Nu ik weet dat ik mijn grenzen kan verleggen als ik blijf denken in mogelijkheden in plaats van in beperkingen, voel ik steeds minder angst en drempels en is er nog zo ontzettend veel van de wereld dat ik zou willen zien. Als het kostenplaatje dan toch geen issue meer is, zou ik de wereld stapsgewijs over willen reizen en nieuwe culturen willen ontdekken, talen leren spreken en vooral met eigen ogen willen zien hoe mooi onze planeet eigenlijk is en dat we deze moeten koesteren.
Soms kort en bondig en in andere gevallen een langer antwoord, maar ook hier ben ik allemaal heel eerlijk in geweest en geef ik een klein kijkje in wat mij mij maakt en het karakter dat ik heb en door de jaren heen nog heb ontwikkeld. Het is soms best interessant om te merken dat ik nu op sommige vragen heel anders antwoord dan dat ik dat jaren geleden gedaan zou hebben en door ervaring, opvoeding en het ouder worden, is het toch een gegeven dat je jezelf verandert net zoals je visie op de dingen om je heen.
Life is 10% what happens to you
&
90% how you react to it
Reactie plaatsen
Reacties