Velen die mijn video’s hebben gezien op Youtube, zullen weten dat ik vooral veel stappen in herstel heb gemaakt toen ik de MinnieMaud-methode ging volgen. Dit is voor mij een manier geweest om de eetstoornis te doorbreken. Zowel mentaal als lichamelijk. Na jaren van ondervoeding kon ik de hunkering van mijn lichaam naar voeding niet meer aan. Zelfs tijdens een klinische opname, waarin ik al 13 weken stabiel was in gewicht (heel ernstig ondergewicht), lukte het me niet om naar gevoel te gaan eten. De concurrentiestrijd tegen de andere eetstoornissen belette dat ik de moed had om verder te gaan en ik voelde door de verbondenheid met de kliniek en de regels daar dat ik er niet kon doen of bereiken wat ik eigenlijk wilde. Al voor een hele poos keek ik ‘s avonds naar recoveryvideo’s van lotgenootjes. Hoe hebben zij de ommekeer gemaakt? Wat heeft hen geholpen en hoe staan zij nu in het leven? Tijdens mijn eerdere behandeling bij Rintveld had ik al eens de term ‘MinnieMaud’ horen vallen en ik was er destijds al een klein beetje op onderzoek naar uitgegaan. Nu ik merkte dat ik toch echt meer uit het leven wilde halen dan enkel mijn dagen in de kliniek te slijten met anderen die ook een eetstoornis hebben, ging ik op zoek naar mogelijkheden die ik nog niet had ondernomen. Qua behandelmethodes had ik elke vorm al ondergaan, maar niks bleef hangen. Dit kwam doordat ik mijzelf nooit werkelijk toe heb gestaan om te mogen eten en een hoger gewicht te behouden. Innerlijke motivatie was er nooit, wat echt een must is, wil je anders in het leven gaan staan. Dit keer was ik de honger en het beklemmende gevoel in mijn lichaam beu. Ik kon het niet meer negeren en wilde weer mogen eten van mezelf. Ook de dingen die ik lekker vind, maar van de eetstoornis eigenlijk niet mag. Er was één optie die ik nog niet had geprobeerd en dat was de MinnieMaud-methode. Ik zal even uitleggen wat deze methode precies inhoudt en hoe ik me hierop heb voorbereid:
De MinnieMaud-methode is erop gericht om je lichaam weer optimaal te laten functioneren en naar behoefte te gaan leren eten. Het zorgt er namelijk voor dat je vanuit je huidige en verslechterde voedingssituatie lichamelijk een enorme boost krijgt door de grotere aanvoer van voeding. Zo ‘reset’ je lijf zich als het ware. Het gevolg op de korte termijn is dat je behoefte hebt aan die grote hoeveelheden, maar na verloop van tijd begint jouw honger- en verzadigingsgevoel zich weer te herstellen en merk je dat je je eetpatroon kunt aanpassen. Zo worden de hoeveelheden weer kleiner en gaat je lichaam gezonder functioneren. Bij deze methode wordt er uitgegaan van 2 basisbeginselen :
- Je eet minimaal 2500 kcal tot 3500 kcal per dag. Bouw je voeding in zo kort mogelijke periode op naar deze hoeveelheid.
- Je beweegt minimaal.
Door je beweging drastisch te minderen en je voeding op te schroeven, wordt je lijf op zichzelf teruggeworpen en gaat alle aandacht naar je organen. Vooral bij mensen die een eetstoornis hebben, ontstaat er in de eerste periode een enorme hunkering naar eten. Dit noemen ze ook wel ‘extreme honger’. Het gevoel dat je een eindeloze put hebt te vullen in je maag en nooit verzadigd lijkt. Door lange tijd ondervoed, ongestructureerd en/of eenzijdig te eten, is het metabolisme van je lichaam volledig ontregeld. Het feit dat er een marge wordt gesteld qua kcal om je aan te houden geeft nog een soort van richting en structuur, in tegenstelling tot de ‘All-In’-methode.
Ik had al eerder vernomen dat deze methode (MinnieMaud) bestond, maar ik kon alleen maar wensen dat ik dit ooit toe zou passen. Zou ik ooit écht van mijzelf mogen eten? En daarmee bedoel ik vooral de dingen die ik lekker vind en mijzelf al zo lang ontzeg. Hoe zou het zijn om een hele reep chocolade, een pint Ben&Jerry’s of pizza helemaal en zorgeloos op te kunnen eten? Dit zijn dingen waar je van droomt als je jezelf in werkelijkheid alles verbiedt, maar door MinnieMaud zou voor mij eindelijk die mogelijkheid open liggen. Hoe spannend en eng ook (want wat zou het gaan doen met mijn gewicht?), ik voelde dat ik er klaar voor was.
Ik durfde niemand te vertellen van mijn plannen, maar raakte wel steeds meer gestimuleerd door video’s van lotgenootjes die deze methode gevolgd hadden. Er bleek zoveel positiefs uit voort te komen, dat het mijn hunkering naar eten alleen nog maar groter maakte en ik bereid was om dit met iemand te delen. De diëtiste was mijn voornaamste contactpersoon in deze periode. Ik vertelde haar van mijn plan, maar ik wilde het niet in de kliniek doen. Thuis had ik meer keuze en vrijheden qua voeding, kon ik zelf alles bepalen en was er niemand om me heen met een eetstoornis die me met aasogen na zou staren. In drie keer ophogen zou ik van 1500 kcal naar 3000 kcal per dag gaan. Ik zou zelf bepalen hoeveel eetmomenten ik op een dag had en hoe ik die vorm zou geven. Hoe dichterbij mijn ontslagdatum kwam, hoe groter de hunkering naar eten werd. Met mijn plan in het vooruitzicht, de grotere hoeveelheid eten en producten die ik mezelf weer zou toestaan in mijn thuisomgeving wist ik dit keer dat ik er écht voor wilde gaan.
De dag van ontslag brak aan en ik kon eindelijk mijn plan uitvoeren en toegeven aan het fysiek verlangen. Door de versnelde ophogingen van het aantal kcal kreeg mijn lichaam een enorme klap. De eerste paar dagen was er echter niet zo veel te merken. Het was angstvallig stil voor een lijf dat ineens drie maal zo veel voeding binnen kreeg. Maar toen… alsof de motor abrupt van start ging, begon er vanalles te razen, borrelen en geluid te maken. Alles in mij ging tekeer, werkte op volle toeren en zorgde daarmee voor een enorme energieboost. De vraag naar eten werd na al die jaren anorexia eindelijk beantwoord en de vraag om meer werd in het begin alleen maar groter. Naast mijn lijf, draaide ook mijn hoofd op volle toeren. Nu ik mijzelf weer toestond om ook lekkere dingen te eten en voeding waar eerder een ‘verbod’ op zat, gingen mijn gedachtes alle kanten op. Producten, mogelijkheden en hoeveelheden om te eten, alles kwam aan mijn geestesoog voorbij. Het kon niet gek genoeg, ik had zo’n ontzettende honger. ‘s Avonds kon ik op de bank zitten met 4 stroopwafels en een bak Danio van 500gr, waarna ik soms nóg met honger naar bed ging. Voor mijzelf had ik een bepaald beeld om de dag in te delen, wanneer ik zoete of hartige gerechten zou maken. Maar, voornamelijk liet ik mij op dit gebied sturen door mijn gevoel en intuïtie. Het lastige was dat mijn ingeving soms nog een tegenhanger had, die vanuit de eetstoornis kwam, en de kunst was dan om mijn werkelijke voorkeur voorrang te geven. Vooral in deze periode heb ik geleerd om onderscheid te maken tussen mijn wil en die van de eetstoornis. Benieuwd naar wat ik aan de hand van het volgen van de MinnieMaud-methode allemaal heb ondervonden en wat voor dingen ik precies at? Neem dan zeker een kijkje op mijn Youtube-kanaal : https://www.youtube.com/channel/UCBG-jXu5JPYKbMIUg4ipYfg
All-in:
Een term die ik de laatste tijd steeds vaker voorbij zie komen is ‘All-in’. Het is een fenomeen dat vooral in Amerika veel aanhang heeft en ook een manier is om weer op gevoel te gaan leren eten. Het verschil met de MinnieMaud-methode is dat dit ‘dieet’ geen vaststaande regels heeft en niet specifiek is bedoeld voor mensen die ondergewicht of een eetstoornis hebben. Het idee is om alle teugels te laten vieren wat eten betreft en puur naar het verlangen van je lichaam te luisteren. Wat, wanneer en hoeveel, dat bepaal je helemaal zelf. Wat je lijf vraagt, eet je. Zo zijn er mensen die met gemak tot wel 10 000 kcal op een dag kunnen eten, omdat hun lichaam maar om meer blijft vragen.
Het risico dat je loopt bij deze methode als je een eetstoornis hebt, is dat het mentaal te zwaar of zelfs ondraaglijk kan zijn. Doordat je met een eetstoornis ook nog eens die altijddurende tweestrijd voert in je hoofd, is het lastig om geen structuur of regels meer te hebben. Er zijn geen handvatten om je aan vast te kunnen houden. Door nog enige mate van ‘controle’ over je voeding te hebben als je aan MinnieMaud doet, vergroot dit de kans op een positieve uitkomst. Er is meer overzicht en ruimte in je hoofd om ook nog weerstand tegen de eetstoornis te kunnen bieden. Ik wil niet zeggen dat je per se MinnieMaud moet doen als je een eetstoornis hebt en twijfelt tussen deze methode en All-in. Het kan alleen mentaal een stuk lastiger zijn. Toch zijn er ook mensen met een eetstoornis die wel de ‘All-in-methode’ met succes hebben gevolgd.
Nog een groot verschil tussen beide methoden is het aankomproces en de lichamelijke veranderingen. Kom je bij MinnieMaud wel aan, maar in te overziene mate, gebeurt dit bij All-in niet. Zonder richtlijnen over het aantal kcal, gaan mensen dus met gemak meer en ongeregeld eten, waardoor ze sneller en onstabiel aankomen. Dit kan tot heftige lichamelijke reacties en veranderingen leiden. Fysiek gezien kan je lichaam dit aan en ook hierbij komt na verloop van tijd het verzadigingsgevoel weer terug. Echter, om weer een balans te krijgen tussen de extreme hoeveelheden en een normaal dagelijks eetpatroon, onderga je bij de All-in-methode een langer tijdsbestek.
Voor beide vormen geldt wel dat je er écht achter moet staan. Je moet het niet alleen willen, maar er ook 100% van overtuigd zijn dat je niet na een week al afhaakt. Wanneer je start moet je ook echt volhouden, want alleen dan kan je lichaam het vertrouwen weer krijgen en uiteindelijk fysiek en mentaal weer goed op elkaar afstemmen. Bereid een goed plan voor en informeer/onderzoek wat de eventuele bijwerkingen kunnen zijn. Vanuit angst heb ik MinnieMaud pas als allerlaatste optie overwogen. Achteraf gezien had ik het liever eerder gedurfd, maar alle extra jaren leven met mijn eetstoornis en daar behandeling voor gehad te hebben, leerden mij ontzettend veel. Tijd is niet zomaar verspild en het is nooit te laat om iets te veranderen, hoe oud je ook bent en hoe lang je ook al een eetstoornis hebt.
Daarbij is het uiteindelijke effect en resultaat van beide diëten hetzelfde: het hervinden van je honger- en verzadigingsgevoel, een gewicht dat zich daarop afstemt en het herpakken en terug opstarten van je metabolisme en stofwisselingsproces. Voor beiden heb je een lange adem nodig en is het het beste om voldoende doorzettingsvermogen, vertrouwen en wilskracht te hebben om het uiteindelijke resultaat te kunnen bereiken. Dit heeft mij altijd doen twijfelen…. gedachtes als ‘heb ik wel genoeg motivatie om dit vol te houden?’ en ‘raak ik er niet weer depressief van?’ hielden me tegen. Nu kan ik in ieder geval bevestigen dat het het zeker waard was om de sprong te wagen. Hervind het vertrouwen in jezelf en kies zelf jouw pad. Of dan nu op een manier is die meer mensen hebben ervaren of niet.
I'm more interested in the future than in the past, because the future is where I intend to live. - Albert Einstein
Reactie plaatsen
Reacties