Voordat je deze blog leest, wil ik duidelijk laten weten dat ik niemand veroordeel of van standpunt wil doen veranderen wat betreft de huidige situatie op nationaal en internationaal niveau. Ik respecteer iedereen in zijn/haar visie, maar heb deze zelf natuurlijk ook. Mijn kijk op de wereld van nu wordt ook gevormd door mijn verleden en ervaring, wat ik jullie met de volgende blog wil laten inzien..
...
Vandaag de dag gaat er geen nieuwsbericht voorbij zonder dat het aantal besmettingen of ziekenhuispatiënten op het IC met Corona genoemd is. Wanneer je mij volgt op Facebook en/of Youtube, weet je dat ik niet gevaccineerd ben. Dit heb ik niet laten doen, omdat mijn intuïtie aangeeft dat het onbetrouwbaar is. De maatregelen worden steeds complexer en als niet-gevaccineerde mag je nagenoeg niets.
Ik herken dit gevoel...een gevoel dat ik ook ervaren heb toen ik heel diep in mijn eetstoornis zat. De Anorexia zwaaide met de scepter, besliste over mijn leven en dwong me om te handelen naar alles wat ze zei. De angst die ik had voor wat er zou gebeuren als ik er niet in mee zou gaan was groot. Zo groot zelfs dat het me nu soms nog wel eens parten speelt. Toch heb ik ondervonden dat angst niet altijd op waarheid berust. Angst is een gevoel dat je wordt ingegeven vanuit een idee, een denkbeeld van een mogelijk gevolg. Het luisteren naar die angst wekt vermijdend gedrag op, waardoor de waarheid nooit aan het licht komt. Je zult nooit weten of hetgeen je ontwijkt ook werkelijk gebeurt als je de angst aangaat. Voor mij heeft het volgen van de MinnieMaud-methode zeker bewijs geleverd dat je jouw angsten nooit volledig kunt vertrouwen.
Door de maatregelen van MinnieMaud te volgen, meer te eten en te stoppen met overmatig bewegen, heb ik al mijn angsten tegelijk het hoofd geboden. Wat gaat er met mijn lichaam gebeuren? Wordt ik dan te dik? Kom ik dan ineens ontzettend veel aan? Wat gaan anderen van de nieuwe 'ik' vinden als ik het volhoud?
Echter, al na 1 dag voelde ik dat mijn stemming omsloeg. "Ik had dit veel eerder moeten doen", dacht ik. Ik fleurde emotioneel helemaal op, kreeg mijn empathisch vermogen weer terug, ontwikkelde een nieuw gevoel voor naastenliefde, zelfacceptatie en kreeg een dubbele portie lef. Nu ik hierop terugkijk, baal ik dat ik de moed niet eerder had om op deze manier een ander pad in herstel van de Anorexia te gaan bewandelen. Het zou me een heleboel narigheid, gejojo in gewicht en gedachten hebben gescheeld.
Wat voor mij het allerbelangrijkste resultaat was van het volgen van deze methode, is de vrijheid over mijn leven die ik weer mocht ervaren. Het gevoel dat ik zelf kon bepalen wat ik at, wat ik deed en wanneer. De heftigste restricties die de Anorexia me had opgelegd, vervielen. Een last viel van mijn schouders en ik veranderde in een nieuwe 'Romy'. De Romy zoals veel mensen mij nu zien en kennen.
Maar toen kwam Corona...
Voorheen bevond ik me in een land waarin we vrijheden kenden, maar zat ik zelf in gevangenschap van de Anorexia. Ik had geen zeggenschap over mijn eigen leven en kreeg taken en eisen opgelegd. Ja, het lijkt of het mijn eigen schuld is, omdat ik mezelf die regels oplegde. Toch was het een deel van mij dat niet tot mijn werkelijke persoon en karakter behoorde, waardoor ik er ook geen controle over had.
Angst was de enige reden waarom ik naar dat deel luisterde. Ik kende geen vrijheid op mentaal niveau, want het voelde alsof ik niet anders kon dan gehoorzamen. Dankzij de MinnieMaud-methode leerde ik voelen wat échte vrijheid is en kreeg ik de controle weer in handen.
Tot nu dan, want alle beperkingen en maatregelen rondom Corona brengen niet alleen mijn vrijheden, maar die van de hele bevolking in de knel. Weg eigen mening, weg rechten en eigen verantwoordelijkheid die ik na zoveel jaren éindelijk terug heb gekregen. Wéér zijn er eisen en beperkingen, maar nu van buitenaf. Mijn felle reactie tegen de restricties komt voort uit het feit dat ik mijn vrijheid al zó lang heb moeten afstaan, dat ik het niet terecht vind het nu op een andere manier te verliezen.
De regering heeft voor mij nu de plaats van de Anorexia ingenomen. De angst voor Corona, daar wil ik niet aan toegeven. Ook deze periode is in mijn ogen te doorstaan als we maar als mensen voor elkaar zorgen en er voor ieder ander zijn. Zoals de angst voor forse gewichtstoename en pesterijen bij het volgen van de MinnieMaud-methode geen waarheid betrof, denk ik dat in angst leven voor Corona ook ongegrond is. Je gaat niet ontdekken wat de waarheid is als je niet kritisch kunt zijn op jezelf en je omgeving in plaats vanuit automatisme en gehoorzaamheid te handelen.
Ook ik ben serieus naar mezelf gaan kijken, ben stil gaan staan bij mijn manier van leven en heb besloten het roer enkele jaren terug om te gooien en iets te doen aan dit patroon. Ik heb de dagelijkse sleur en routine vanuit de kliniek, die veilige voelde, opgegeven en ben mijn grootste angst aangegaan.
Het leven, de spontaniteit, het enthousiasme en vooral de warmte en genegenheid naar naasten, familie en vrienden...dat is wat ik ervoor terugkreeg en ooit nooit meer wil verliezen. Ik heb geleerd dat ik af en toe kan terugvallen in het automatisme van de eetstoornis, wat veilig lijkt, maar mezelf dan weer even moed moet inpraten om bewust te worden van de negatieve gevolgen op de lange termijn.
Zo denk ik ook dat ik door mee te gaan met vaccinatie op de korte termijn allerlei voordelen mag ervaren, zoals toegang tot evenementen en sociale gelegenheden, maar op de lange termijn alleen maar nadelen ervoor in de plek terug krijg. Nadelen die nu langzaamaan in de huidige maatschappij aan het licht beginnen te komen...
Reactie plaatsen
Reacties
Hi brave girl:
Que sera sera what ever will be will be, the future is not ours to see...🥰