Anorexia, een eetstoornis waarbij je vooral verlangt naar afvallen, het voelen van een intense honger, lege maag en platte buik. Dat is alles waar de eetstoornis op dat moment naar streeft, terwijl je jezelf in werkelijkheid kwelt. Tot op het bot, letterlijk. Ik deed er alles aan om te voorkomen dat ik zou aankomen en pakte elk stukje ruimte om tussen eetmomenten uit te piepen.
Zo weet ik nog dat ik bij een vriendinnetje bleef logeren. De volgende ochtend checkte ik of ze nog sliep en bleef net zo lang met mijn ogen dicht liggen, totdat ik het idee had dat ze echt wakker was. Ondertussen had ik al een paar uur liggen nadenken over op welk tijdstip dit zou zijn. Ik bedacht dat ik het eten kon overslaan wanneer het elf uur of later werd...wat ook gebeurde. Ik kleedde me aan en poetste mijn tanden. Tegen de tijd dat we allebei waren omgekleed en lekker uitgebreid hadden getut, wilde mijn vriendinnetje voor ons ontbijt klaarmaken. Echter, toen greep de eetstoornis in. Ik vroeg of het goed was dat ik dan naar huis zou gaan, waar ik dan zou eten. Ze vond dit wellicht een beetje vreemd en vroeg of het wel goed ging. Natuurlijk ging het goed, want dat zei ik altijd als er iemand naar vroeg. In werkelijkheid stond ik niet graag bij het gevoel stil, want ik wist ook wel dat ik mezelf slecht verzorgde. Alleen deed de Anorexia me geloven dat dit de manier was om uiteindelijk mijn doel te behalen. Niet veel later was ik op weg naar huis.
Vervolgens kwam ik thuis en trof daar mijn broertje aan met een buurjongen. Mijn ouders waren net op fietstrip met een club vrienden en dit was voor mij de uitgelezen kans om te zeggen dat ik bij mijn vriendinnetje al had geluncht en misschien alleen nog trek had in een bakje thee met een appeltje. Mijn broertje was zelf nog een stuk jonger als nu en wat speelser, waardoor hij er verder niet bij stil stond. Of dat werkelijk zo was op dat moment, durf ik niet met zekerheid te zeggen.
Pas tijdens het avondeten at ik voor het eerst die dag écht. Dit eetmoment was ook de enige gelegenheid waar ik nooit onderuit kwam. Mijn ouders begonnen toen al een beetje een oogje in het zeil te houden, omdat mijn gedrag rondom eten aan het veranderden was. Intussen had ik de hele dag alleen geteerd op een appel en was daar zelf heel trots op. Tenminste, de Anorexia dan. Het gevoel van honger, leegte, een knagende maag en de kwelling vanbinnen gaven me het idee dat ik sterk was. Dit was wat ik moest voelen om niet meer gepest te worden. 'Wie mooi wilt zijn moest pijn lijden' en dit hoorde er nou eenmaal bij...
Deze nare fysieke uitingen en het bijbehorende gevoel geven mij nu een heel andere gedachte : 'Hmm, volgens mij heb ik honger en moet ik zo even wat eten of drinken...' Ik kan nu veel beter accepteren dat ik anders moet handelen wanneer ik deze signalen ervaar. De leegte, dat intense gevoel geeft me niet meer de kracht die ik vanuit de Anorexia in het verleden ervaarde. Ik wil er iets mee doen in plaats van het te negeren. Door MinnieMaud te volgen, heb ik geleerd dat het juist beter is om wél te luisteren en gehoor te geven aan de signalen die mijn lichaam me geeft. Goede en gezonde voeding hoort daarbij, evenals de hoeveelheid kcal die ik werkelijk nodig heb om mijn lichaam levende, stabiel of licht stijgend in gewicht te houden.
Vanuit de MinnieMaud-methode houd ik nog steeds mijn dagelijkse hoeveelheid kcal bij. Dit doe ik omdat het me zekerheid geeft de Anorexia niet meer de overhand te laten hebben. Overdag zorg ik ervoor dat ik alle vitaminen en mineralen binnen krijg die geadviseerd worden. Ik ben gek op 'gezonde' voeding, maar zou het vanuit de eetstoornis ook heel lastig vinden wanneer ik dit niet dagelijks behaal. Daar ben ik ook eerlijk over en het is iets waar ik mijzelf in de toekomst wellicht nog in uit wil dagen...
Maar, doordat ik dus overdag zo veel de focus leg op onder andere groente en fruit, maar wel aan een bepaalde hoeveelheid kcal moet komen, zijn de hoeveelheden vrij groot. Qua maaltijden eet ik een goede portie, die dan qua energie vrij weinig bevat. Daardoor komt het er in de avond op neer dat ik nog best wat energie in te halen heb.
Na een poosje dit eetpatroon te volgen, is mijn lichaam hieraan gewend geraakt. In de avond heb ik dus ook meer honger dan wanneer ik over de dag genomen ervaar. Wanneer ik nu overdag meer energie binnenkrijg, merk ik dat ik me onaangenaam vol voel. Eveneens ervaar ik een extreme honger, wanneer ik in de avond minder eet dan normaal. Dit gevoel, de leegte in mijn maag, herinnert me aan de kwelling ten tijde van de ernst in mijn Anorexia. Op zulke momenten kan ik de slaap niet vatten en lig enkel aan eten te denken, terwijl ik het nog heel lastig vind om toe te geven aan die honger wanneer ik mijn dagelijkse limiet al heb behaald...
Dit is ook de reden waarom ik mijn eetpatroon na de MinnieMaud-methode intact heb gehouden. En ja, iedereen heeft daar een andere mening over. Of dit 'goed' of 'slecht' zou zijn, daar weet ieder het zijne over te zeggen, maar voor mij is het nu prima zo. Die kwelling is een gevoel dat ik niet meer wil ervaren. Het brengt nare herinneringen met zich mee aan de periode dat ik het getreiter en de nare opmerkingen over mijn lichaam uit mijn leven wilde bannen door streng te lijnen. Het geeft me het gevoel dat ik er weer naar teruggrijp. Door in de avond goed te eten, ga ik verzadigd naar bed. Een ervaring die eerst onprettig voelde, maar die ik nu kan accepteren. Ik heb geleerd dat het goed is om verzadigd te zijn en te weten dat je genoeg energie hebt om de volgende dag te starten. Ik link dit nu aan gedachten als 'ik zorg goed voor mijzelf en mijn lichaam' en 'verzadiging betekent niet meteen dat je dik bent/wordt'. Uithongeren geeft me niet meer de kracht die ik er eerst uit haalde, maar maakt me nu juist heel ongelukkig.
Wat voor mij het belangrijkste is, is dat ik mij goed kan voelen in mijn lichaam en ernaar probeer te luisteren. Het eetpatroon wat ik nu heb past bij mij en als jij je voeding liever anders indeelt, is dat ook helemaal prima. Het gaat erom dat het bij jou past en dat je goed voor jezelf en je lijf zorgt.
Reactie plaatsen
Reacties