Twee en een half jaar geleden ben ik verhuisd naar Goes, waar ik het heel erg naar mijn zin heb. Ik kende er eerst nog niemand, had geen notie van de omgeving en moest nog wennen aan de sfeer. Deze is compleet anders dan die in Zeeuws-Vlaanderen. Echter, na twee weken wist ik al dat ik daar nooit meer naar terug wilde. Ik moet ook heel eerlijk toegeven dat ik er niet graag op bezoek of uit logeren ga. Niet omdat ik het bij mijn ouders niet leuk vind, maar omdat de 'mood' om het zo maar te noemen, niet prettig aanvoelt. Als ik daar ben, voelt alles heel kil, afstandelijk en afgesloten van de buitenwereld. Alles is industriëler en statischer opgezet. Nergens zie je de bloemenrijke dorpjes, oude huisjes en leuke keien waar je over hobbelt als aan deze zijde van de Westerschelde. Ik heb ook het idee dat de mensen veel meer in hokjes leven en hun eigen kringetje klein houden.
Neem me niet kwalijk, maar dit bedoel ik helemaal niet negatief tegenover iedereen uit Zeeuws-Vlaanderen. Dit is puur mijn interpretatie van de omgeving en hoe het voor mij voelt, wat niets met een ander te maken heeft.
Toch is er nog wel iets wat ik hier niet heb, namelijk mensen die dicht bij mij staan en die ik al heel lang ken. Mijn familie en ouders wonen namelijk nog wel allemaal aan 'de overkant' en alhoewel ik nu een grotere kennissenkring binnen en rondom Goes heb opgebouwd, mis ik af en toe even een knuffel of arm om me heen. Het gevoel dat ik ergens alleen voor sta, heb ik daardoor soms wel. Zeker, ik heb genoeg mensen om me heen, maar nog heel intiem contact heb ik niet opgebouwd. Anderen weten niet precies wat ik allemaal heb meegemaakt, want ze kennen mij pas sinds ik de kaakoperatie heb ondergaan en al vergevorderd was in het traject van MinnieMaud.
Nu, na twee jaar werken bij de Jumbo Foodmarkt, heb ik wel al meer over mijn verleden durven delen. Ook het hebben van deze blogpagina en mijn Youtubekanaal helpen om me open te stellen.
Verder voelt het wel alsof ik deel mag uitmaken van een klein vriendenclubje. Samen met 2 jongens en meid vormen we een groepje. We zijn ook al samen uit eten geweest, hebben het altijd leuk, lachen, maar zijn ook kritisch op elkaar. Met alle drie heb ik of werk ik samen bij Jumbo, maar door hun nieuwe leertraject en vaste baan, zijn zij van plan om op te stappen. Enerzijds heel jammer, maar het is hen ook gegund dat ze vervolg geven aan hun leven en gaan doen waar ze zich echt thuis in voelen.
Bang om het contact te verliezen, ben ik wel een beetje en dat brengt me soms tot nadenken over onze band. Vanuit mezelf merk ik dat ik erg gehecht ben aan ons groepje en dit graag in stand wil houden, maar een gedachte brengt me dan aan het twijfelen. 'Beteken jij net zo veel voor hen als zij voor jou?'
Ik ben iemand die altijd 'ja' en 'amen' zegt en meteen te hulp wilt schieten als iemand dat nodig heeft, maar een collega heeft me ook al een aantal keren verteld dat hij bang is dat anderen hier gebruik van maken. Dat ik te gemakkelijk toe zou geven en in zou gaan op een vraag of voorstel. Kritisch bekeken, heeft hij daar misschien wel gelijk in. Ik vind het moeilijk om 'nee' te zeggen, ben bang voor teleurstelling en achterdocht of negativiteit naar mij toe. Zouden mijn vrienden hier ook gebruik van maken? Zouden zij dat durven en moet ik dan 'nee' tegen hen zeggen als ze me om een gunst vragen? Het voelt zo fijn om 'ja' te zeggen en iemand daarmee te helpen, maar wat als ik dit blijf doen, maar er niets voor terug krijg?
Op een avond na het werk kwam ik thuis en begon hierover na te denken. Zeker nu, in deze periode van het jaar is het op de winkelvloer heel druk. Niet alleen de feestdagen, maar ook de lockdown die er bovenop is gekomen, maken dat boodschappen doen hét familie-uitje van de dag is. In die drukte probeer ik me staande te houden, rekening te houden met klanten, collega's, maar waar ben ik dan? Wanneer moet ik rekening houden met mijzelf en ben ik dan niet egocentrisch?
Ik zal nooit degene zijn die vraagt om eerder naar huis te mogen, die niet in wilt vallen voor een ander of de schuld aan een ander geeft. Ik durf wel kritisch te zijn en feedback te geven, maar voel me regelmatig schuldig dat ik het heb durven zeggen. Soms lukt het me wel om direct te zijn of flap ik er uit irritatie wat uit, maar dan kom ik er meestal een kwartier later alweer op terug om 'sorry´ te zeggen. Het is misschien een angst uit het verleden, een gevoel dat ik me niet goed durf te binden. Bang om verlaten of bedrogen te worden. En als dit zo is, als mijn 'vrienden' mij eigenlijk in hun sociale kring willen omdat ze weten dat ik alles voor hen doe, is het dan mijn vertrouwen wel waard?
Mijzelf zo veel vragen stellen, biedt me niets dan onzekerheid. En die onzekerheid neemt het bewustzijn mee. Bedrogen worden door degenen waar je je fijn bij voelt. Schijnveiligheid.
En plots was daar de eenzaamheid. Een verdrietig moment waarvan ik tranen in mijn ogen kreeg. Een leegte vanbinnen, verlangen naar een knuffel, een schouder om op te huilen en iemand die me troost. Het feit dat mijn ouders dan niet bij mij zijn voelt dan ineens als een gemis, terwijl ik me prima redt op mezelf.
Hierop terugkijkend is het ook heel mooi om te merken dat we elkaar nodig hebben. Met het bezoek van mijn ouders en broer met Kerstavond in het vooruitzicht, geeft me dat ook weer een prettig gevoel. Mensen om je heen hebben in één ding, maar je echt verbonden en geliefd voelen geeft toch net dat tintje aan de relatie die je met elkaar hebt. Ondanks dat ik me vaak onzeker voel, probeer ik toch mezelf te zijn en te blijven. Ik moet leren accepteren dat niet iedereen je beste vriend kan zijn en dat je nooit iedereen tevreden zal kunnen houden. Er zijn mensen die komen en gaan in je leven, maar er zijn ook contacten die je eeuwig dierbaar blijven.
Bij deze wil ik iedereen heel veel liefde, voorspoed en geluk wensen met de Kerstdagen en op naar een mooi 2022!
Reactie plaatsen
Reacties
Heel mooi geschreven Romy! Maar denk inderdaad vooral aan jezelf! Ik ben altijd van mening geweest dat je pas echt andere kan helpen als jij jezelf niet vergeet.
Dus nee, aan jezelf denken is absoluut niet egoïstisch, maar juist heel belangrijk. 💕