In de beginfase van mijn eetstoornis kreeg ik enkel een enorme kick wanneer het me weer gelukt was om een dag te leven op water en een rijstwafel, mijn ouders niets in de gaten hadden en ik weer zonder ontbijt naar school ging of extra kon gaan trainen bij het dameselftal op de voetbal. Ook wanneer ik op de weegschaal ging staan en minder woog dan de dag ervoor of zelfs diezelfde morgen, voelde ik me dolgelukkig. Verslaafd zijn aan afvallen, me 'leeg' voelen, een knorrende maag hebben, licht zijn in mijn hoofd en het versmallen in kledingmaat... allemaal tekenen die ik beschouwde als een zegen van mijn proces, een geluksmomentje van de eetstoornis en beloning van de Anorexia.
In werkelijkheid zijn het allemaal signalen dat het niet goed met je gaat, dat je niet goed voor jezelf zorgt en je jezelf van binnenuit afbreekt. Fysiek als wel mentaal.
Echter, ik zag dit niet zo. Mezelf op deze manier pijnigen voelde goed, want eindelijk had ik iets in het leven wat me houvast en vertrouwen gaf. Eindelijk had ik een gedragsverandering ingezet die ik kon vasthouden. Vooral over mijn uiterlijk kreeg ik voor het eerst positieve reacties, omdat ik eerder nogal mollig was en erg veel rondingen had. Dat ik mentaal afbrak, was natuurlijk niet te zien, maar wel gemakkelijk te verbergen. De kick die het afvallen me gaf, de honger en het knagen in mijn binnenste waren de uitlaatklep van mijn emoties. Ik huilde niet en liet niet weten wat er werkelijk in me omging. De Anorexia leerde me door mijzelf uit te hongeren dat ik emoties op deze manier kon onderdrukken en anderen er niet mee lastig hoefde te vallen.
Qua persoonlijkheid ben ik ook iemand die liever geeft dan neemt, anderen helpt dan hulp ontvangt en het feit dat ik dit door de eetstoornis beter kon realiseren, maakte dat ik me er nóg beter bij voelde.
Ik voelde me zelfs zo fijn dat je het bijna kunt vergelijken met de eerste fase van verliefdheid. Overweldigd, geliefd en positief. Je zou er álles aan doet om dit gevoel vast te houden. Echter, zoals een liefdesrelatie ook betaamt, vergaat dit gevoel met de tijd en zul je het effect van de desbetreffende acties niet meer zo enerverend en enthousiast ervaren als in het begin.
Pas na maanden kwam ik uit die eerste 'verliefdheidsfase', wat toen pas maakte dat ik mentale ruimte kreeg om realistischer na te denken. Dit is waarom het in eerste instantie na het insluipen van de eetstoornis veelal slechter met je gaat. Het gevoel van euforie om je daden, je gedachten, krachten en het handelen naar de eetstoornis, maken dat je je er verslaafd aan voelt. De kick van het presteren, afvallen, compenseren (of het dan gaat over braken, laxeren, bewegen of weglaten van voeding) voelt zo fijn dat je dit niet wilt verliezen.
Anderen kunnen op je inpraten, je willen veranderen en laten zien dat je niet goed bezig bent, maar daar luister je niet naar. Het gevoel van macht en kracht wil je niet kwijt.
Pas na jaren klinische opnames, kreeg ik op een dag de ingeving dat het misschien toch niet zo gezond was wat ik dacht en waar ik mee bezig was. Met de tijd verdween de euforie van het afvallen. Niet dat het goede gevoel weg was, maar de kracht van de 'kick' werd minder. De honger die ik altijd als prettig en motiverend ervoer, werd omgezet in een kwelling voor lichaam en geest. De leegte was geen teken meer voor waardering in de maatschappij, maar eerder voor zwakte en wanhoop. Voor het eerst zag ik mijn Anorexia door een heel andere bril en voelde ik dingen die ik hier eerder niet bij had ervaren.
Nu, weer een aantal jaren later, is zelfs afvallen geen doel meer voor mij. Het gevoel dat het me geeft is niet negatief, maar het geeft ook niet meer die geweldige kick. Honger en leegte zijn geen motivatie meer om de eetstoornis vast te houden, maar geven mij een signaal dat ik iets moet pakken. Ik kwel mezelf door tegen de vraag van mijn lijf in te gaan en nu voelt dat ook werkelijk zo in plaats van euforisch. De 'verliefdheid' en het verlangen naar de eetstoornis zoals die in het eerste stadium tot ontwikkeling kwam, zijn langzaamaan verdwenen en bekijk ik nu vanuit een ander perspectief.
Ook in liefdesrelaties zie je vaak dat na een bepaalde periode het vlammetje niet meer zo flakkert als in het begin. Het is dan de keuze of je ermee stopt, om ergens anders weer opnieuw die intense kracht van de liefde te vinden of dat je doorgaat en samen een nieuwe manier van 'houden van' ontwikkelt.
Qua fase in de Anorexia ben ik een beetje in de laatste groep belandt. Het staat nog open om ermee te stoppen, maar voor nu ben ik er vooral op een andere manier naar aan het leren kijken en ermee aan het omgaan. De eetstoornis geeft mij niet meer wat het me altijd gaf, maar het doet nog wel wat met me. Een seintje dat ik er nog niet helemaal los van kan, een andere manier van 'houden van'.
Ik accepteer niet alles meer en ben op zoek naar een nieuwe 'ik', een beter leven en ik ben een plaatsje in mijzelf aan het creëren om de Anorexia te geven. Niet meer op de voorgrond, maar wel ergens in een lade. Een plekje dat nog wel toegang heeft tot mijn doen en laten, maar waarbij ik me ook zeker bewust ben van wat het werkelijk met me doet en of dit wel goed is voor mij.
Anderen met een eetstoornis in de allereerste fase van de ontwikkeling ervan proberen te genezen, werkt hierom vaak niet of averechts. Zo iemand gaat vaak eerst achteruit, want de voordelen en positiviteit van de eetstoornis staan op de voorgrond. Je kunt het hen niet kwalijk nemen, kijk maar naar hoe je zelf bent in de eerste verliefdheidsfase van een relatie. Dan wil je ook koste wat kost bij diegene zijn en samen dingen doen...
Laat de aandacht rondom hem/haar niet verslappen en houdt de eetstoornis nauw in de gaten, maar treur niet als de hulp niet meteen pakt. Het heeft tijd nodig om die 'Honeymoonfase' door te komen en pas dan kun je bij iemand binnen komen en bewustzijn ontwikkelen.
Be patient, stay strong <3
Reactie plaatsen
Reacties