Binging is not the problem that has to be soluted.
It's the restriction to fight against.
Een situatie en gedachte die ik heel vaak teruglees en hoor vanuit lotgenootjes is de angst om toe te geven aan de extreme honger die ze ervaren. Ik heb eerder al eens geschreven dat extreme honger een heel diep verlangen is vanbinnen, vanuit je lichaam. Door voor een lange tijd ondervoed en onregelmatig gegeten en gedronken te hebben, is je lijf helemaal ontregelt en hunkert het naar voeding en regelmaat. Wat je dan gaat ervaren is een honger die niet te stillen lijkt. Een honger waar angst uit voortkomt, vooral op mentaal vlak om door te schieten in een eetbui, die je dan vervolgens van jezelf weer moet gaan compenseren om je er minder schuldig om te voelen.
Bij mensen die in hun eetstoornis wél toegeven aan die extreme honger, worden deze episodes veelal als eetbuien beschouwd. Het is een onderwerp waar nog veel taboe over heerst, omdat velen zich ervoor schamen. Echter, dat hoeft echt niet! Het is juist een mooi moment om te ervaren, omdat je écht even naar je lichaam luistert. En of het dan allemaal gezond is of niet wat je eet, je grijpt wel naar wat je lijf je aangeeft op dat moment nodig te hebben. Daarbij zou het na een lange periode van ondervoeding ook niet kwaad kunnen om eens wat extra 'ongezond' naast je dagelijks benodigde voeding te eten.
Het verschil tussen het toegeven aan extreme honger of het hebben van eetbuien, is dat een eetbui vaak niet uit een lichamelijk verlangen voortkomt, maar vanuit een mentale dwang om een bepaald gevoel te verbergen of om een leegte op te vullen. Hevige somberheid, verdriet of irritatie die je moeilijk kunt uiten en opkropt kunnen vervormd worden in een drang om te eten. Een gezonde manier van uiting (coping) zijn bijvoorbeeld zingen, praten, puzzelen of iets anders waar je afleiding in kunt vinden. Een ongezonde manier van coping is door troost te zoeken in compenseren of eten (en dan vooral in de wens om zo veel te eten tot je voelt dat je pijn hebt en niet meer kunt). Dat gevoel levert een bepaalde druk op die je emoties overstemt.
Velen die deze 'eetbuien' ervaren, en dan heb ik het over de episodes waarin je eigenlijk toegeeft aan de extreme honger, voelen zich erna vies en schamen zich ervoor. Ook bij een werkelijke eetbui waar een dwang achter zit, kan dit gevoel veroorzaakt worden, maar daar wil ik nu de nadruk niet op leggen.
Ze ervaren deze eetbuien als een probleem waar iets aan veranderd moet worden. Alleen, ze vergeten het WAAROM van deze episodes.
Waarom hebben ze deze eetbuien? Zit er een dwang achter om gevoelens te verhullen, leegte op te vullen of narigheid weg te spelen? Vaak gaat het namelijk om een drang vanuit je lijflijke gesteldheid om voedingsstoffen aan te vullen. Het hebben van deze episodes is niet het probleem. De werkelijke oorzaak ligt in wat eraan vooraf gaat...
In de meeste gevallen is de werkelijke oorzaak een (langere) periode van restrictie. Té weinig eten, te veel bewegen, laxeren, purgeren....compenseren in welke vorm dan ook. Het is iets wat je lichaam sloopt, ontregelt en het geen houvast meer biedt qua energiebalans. Compenseren leidt in welke vorm dan ook tot tekorten die je lichaam nodig heeft om goed te kunnen functioneren. Om deze tekorten aan te vullen moet het je tot actie aansporen en signalen afgeven.
Wanneer je mentale kracht deze signalen overstemt en onderdrukt, zal je lijf harder moeten werken om te laten weten dat het niet gezond is. Deze vorm van signalement wordt vaak ervaren als Extreme honger. Een gevoel zo groot en machtig dat het bijna niet de negeren valt en waar je wel aan toe móét geven om het te stillen.
Een in jouw ogen grote hoeveelheid hoeft niet per se slecht of om je voor te schamen te zijn. Wanneer je vooraf voelt dat het gaat om een 'craving', dan is het helemaal geen slechte keuze geweest om er naar te luisteren. De mentale stem die zegt dat het slecht is, weet dat je eigenlijk gezond bezig bent, maar wilt dit niet. De eetstoornis zal er altijd voor proberen te zorgen dat jij zijn aanhanger blijft.
Geef je toe aan je fysieke verlangens, dan zul je merken dat je je beter en fitter voelt. Je krijgt meer energie binnen en hebt dus ook meer energie. De mentale angst zit hem bij het toegeven aan deze drang in het feit dat je bang bent voor een overload aan ongezonde voeding. Veel vet, koolhydraten en suikers. Alleen, je lijf vraagt hier op dat moment naar en dat doet het niet voor niets. Je mist bepaalde voedingsstoffen en die moeten aangevuld worden. Daarnaast heb je jezelf ook al zo vaak eten ontzegd of alles weg gecompenseerd, dat je juist naar de producten gaat verlangen die nét dat beetje extra hebben.
Kortom, een 'eetbui' (in de vorm waarop ik die in deze blog beschrijf) is niet per se iets slechts. Het is een gezonde reactie van je lijf, een vraag om energie, mineralen en vitaminen. Bouwstenen om je lichaam te herstellen, want een eetstoornis sloopt je lijf, al kun je het niet altijd aan de buitenkant zien. Evenals met een 'gezond' gewicht kan de eetstoornis veel kapot maken en is er soms hard aanvulling nodig. Goed blijven eten en veel liefde aan jezelf geven zijn de sleutels die maken dat deze episodes van 'eetbuien' minder worden. Toegeven aan het verlangen leidt tot minder intensiteit en het vergemakkelijken van een normaal en gezond eetpatroon. Dit geeft na een poosje meer zelfvertrouwen.
Ga je angst aan, ervaar, beleef en leer omarmen.
Reactie plaatsen
Reacties