Ik krijg heel vaak te horen van lotgenootjes dat ze ook zo graag MinnieMaud willen volgen. Ze zien wat het met mij gedaan heeft en hoe positief ik erover praat en ben. Alleen, ze hebben zich er vaak niet goed genoeg in verdiept en denken dan 'o, dat probeer ik wel even'. Zo werkt het helaas niet.
Als je meer wilt weten over MinnieMaud en de All-in methode zou ik je aanraden om mijn Youtubekanaal even te raadplegen (@romythuy).
Gelukkig zijn er ook een heleboel die wel echt interesse hebben om te herstellen of een beter leven te ontwikkelen in combinatie met hun eetstoornis. Dan komen ze soms bij mij terecht en willen van mij weten wat ze precies moeten doen. 'Wat moet ik eten?' En of ik voor hen een uitgestippeld plan kan opstellen? Helaas moet ik die neiging naar concrete antwoorden dan vaak teneerslaan, want zo werkt het helemaal niet.
Wanneer je precies tot in de puntjes hebt uitgewerkt wat, wanneer en waar je iets gaat eten om te herstellen, dan gaat dat hoogst waarschijnlijk niet gebeuren. Deze strakke lijnen zijn juist voeding voor de eetstoornis en vormen een nieuwe houvast en controle waar die zijn gang mee kan gaan. Om echt te komen in herstel en een ander leefpatroon op te bouwen, is het juist heel belangrijk dat je gaat leren luisteren naar de signalen van je lichaam. Gehoor geven aan je mentale en fysieke honger plus het nemen van voldoende rust. Deze twee dingen samen maken dat je lichaam weer optimaal kan gaan functioneren, dat je je een stuk beter en fitter gaat voelen en weer motivatie krijgt om positief in het leven te staan.
Het nare is, en dat heb ik zelf ook jarenlang ervaren, dat er verschillende angsten bij komen kijken die het mentaal een stuk zwaarder maken. Een ander pad inslaan, buiten je boekje treden en het meest erge van alles : out of the eating disorder comfort zone. Want, alles wat niet in het schema van de eetstoornis past, brengt negatieve gedachten met zich mee. Straks kom je heel snel aan, krijg je enkel last van eetbuien, wordt je door anderen buitengesloten of beland je weer in nare situaties die je eerder hebt meegemaakt.
Al deze gedachtes en wanen maken het moeilijker om te gaan herstellen en dat kun je iemand ook niet kwalijk nemen. Het punt is wel : het is een angst. Angsten zijn er omdat ze je ergens voor willen behoeden, maar een angst die voortkomt vanuit de eetstoornis is er eigenlijk eentje die je anders moet interpreteren. Het gevoel komt voort uit een beschermingsmechanisme. Een manier om jezelf te beschermen, alleen valt het hier niet in de juiste context. Deze angsten houden je juist tegen in je herstelproces, wat het dus de kunst maakt om hier tegenin te gaan en te gaan inzien dat het uiteindelijk niet waar is of heel erg meevalt. De stap over de drempel is in eerste instantie vaak een hele klus, maar wanneer je deze eenmaal genomen hebt, zal het steeds gemakkelijker gaan.
Alleen, die drempel over, dat kan ik niet voor je doen.
Het is zo gemakkelijk om alles in handen van een ander te leggen en dat merk ik ook vaak bij lotgenootjes. Ze willen dat ik het allemaal voor hen uitstippel, het voor hen oplos en ervoor zorg dat zij gelukkig zijn. Ik zou graag een toverstafje hebben, maar het verschil moet je toch echt zelf gaan maken...Ik kan dat niet voor jou en dat zou ook niet goed zijn. Kans om te herstellen is er alleen als je naar je eigen lichaam en geest gaat leren luisteren. Leven naar de maatstaven van een ander brengt je niet tot jezelf en sluit je af van je gevoel. Dat gevoel heb je juist nodig om de dingen allemaal te leren accepteren en een plekje te kunnen geven.
Herstellen gaat niet van een leien dakje en is zwaar. Vaak heb je het gevoel dat je helemaal in je uppie bent in de chaos. Grotendeels is dat ook wel zo, anders leer je niet hoeveel kracht je in je hebt om tegen de mentale worstelingen in te gaan. Alleen, buiten die kring zijn er natuurlijk altijd heel veel liefdevolle mensen die je steun en een schouder kunnen bieden om op uit te huilen. Ja, jij zit daar, in het heetst van de strijd, maar hoe je daar doorheen komt is een stuk beter te behappen als je weet dat je nog ergens even op adem kunt komen. Creër een netwerk van mensen om je heen die je lief hebt, die je graag mag en waar je je verhaal bij kwijt kunt. Het allemaal voor je oplossen kunnen we niet doen, maar we kunnen er wel voor je zijn.
Uiteindelijk is het het allemaal meer dan waard, wat ik zelf nooit geloofde toen ik midden in de Anorexia zat. De rol van de eetstoornis hoeft ook niet helemaal weg te zijn, als je het maar een plekje kunt geven en je blijft ontwikkelen om het jou in het dagelijks leven minder te belemmeren. Je bent het waard om weer vrolijk en enthousiast te zijn, maar daar zul je eerst voor moeten bikkelen. De kracht, intentie en strijd moet je uiteindelijk zelf voeren, maar de tools, afleidingen en armen om je heen mag je er écht bij vragen.
Take care en onthoudt dat je nooit alleen staat, ook al voel je je vaak wel zo.
Reactie plaatsen
Reacties