'Had ik ook maar wat van jou Anorectische trekjes..'
Dit heb ik wel eens naar mijn hoofd toe gekregen... Ook in verband met Corona zijn er mensen die zich deze ziekte toewensen en dan alleen denken aan de vrijheden die je hebt als je hersteld bent. Ik sta er dan met een mond vol tanden bij. Het verbaast me enorm dat je jezelf een ziekte toewenst zonder te weten dat het heel naar is als je er midden in zit.
Alhoewel het hebben van een modellenfiguur beetje bij beetje in een ander daglicht komt te staan, zijn er nog heel veel (vooral vrouwen) die willen afvallen. Zo hopen ze prettiger in hun lijf te zitten, terwijl geluk eigenlijk vanuit jezelf moet komen. Het veranderen van lichaamsgewicht gaat voor een doorsnee vrouw vaak niet echt het verschil maken op geluksniveau.., maar dat moeten ze zelf ervaren. Het idee dat slanker zijn gelukkiger maakt en dat sommigen denken dat het hen beter zou afgaan als ze ook een eetstoornis zouden hebben...
Alleen dán zou je immers de discipline hebben om het diëten vol te houden en die kilo's ook echt kwijt te raken. Alleen dán zou je jezelf in het zweet kunnen werken in de sportschool of op de renbaan, waarna je zonder herstelmaaltijd na het douchen je bed induikt.
Waar is de zorg voor jezelf? Wat ze vergeten zijn de enorme chaos, het continue verlangen, de honger naar eten, de psychische eisen, het kwellen en afbeulen van jezelf en je lichaam. Een eetstoornis lijkt voor hen de ultieme manier om hun doel te bereiken : gelukkig zijn met zichzelf. Geloof me, een eetstoornis maakt je écht niet gelukkiger en breekt het grootste deel van je leven af. Je vergooit jezelf.
Is je doel dan bereikt?
In de beginperiode leek het allemaal rozengeur en maneschijn om niet te eten en af te vallen. Dit proces heb ik ook in de blog 'The Honeymoonfase' beschreven. Ik kreeg complimentjes over mijn uiterlijk, had een kledingmaatje minder en hoefde me niet meer per se te verstoppen als ik iets at. Dit deed ik altijd vanuit angst voor opmerkingen dan het niet 'gezond' genoeg zou zijn. Echter, op langere termijn merkte ik dat ik uitgeput begon te raken. Lichamelijk was ik heel actief, maar kreeg ik veel te weinig binnen om dit op te kunnen brengen. Mezelf mentaal blijven pushen was het enige dat dit gedrag in stand hield, wat er feitelijk voor zorgde dat ik mezelf af brak en vanbinnen opvrat. Intense vermoeidheid, lichamelijke pijn, kou, haaruitval of donsgroei, broze nagels, een grijze huid en het zwaarste van allemaal : het mentale hunkeren naar eten. Continu.
Nee, ik mocht er niet aan toegeven. Maar hoe harder ik het probeerde te negeren, hoe heftiger het gevoel en de gedachtes werden. Boodschappen doen werd een 'guilty pleassure'. Ik zag om me heen wat ik allemaal zo graag zou willen eten, bekeek heel goed de voedingswaarde om uit te rekenen hoeveel kcal het zou bevatten als ik er een heel pak, een hele tub of een hele zak van leeg zou eten. Ik was zó uitgehongerd dat ik fantaseerde om in dusdanig grote hoeveelheden te eten. Ik mocht er in de schappen naar kijken en soms kon ik dingen ook voelen of ruiken, maar het in mijn mond stoppen : 'No Way!'.
Als je iemand bent die aan diëten doet en denkt beter af te zijn met de eigenschappen van iemand met een eetstoornis, besef je dan wat je jezelf eigenlijk toewenst? Positiviteit en geluk zit hem niet in een patroon van afvallen of aankomen in gewicht. Meestal niet in elk geval. Het gaat om je mentale motivatie, de manier waarop je in het leven staat, hier naar kijkt en vooral ook naar de rol die je hier zelf in speelt. Wat voeg jij toe aan het leven? Het hebben van een eetstoornis maakt je niet succesvol in het verliezen van gewicht en heeft zeker niet als doel om je blijer, positiever en gelukkiger te maken. Vaak zit het hem in een emotie die je mist of iets waar je naar verlangt. Daar zou je eerder aandacht aan moeten schenken dan aan dingen die je leven uiteindelijk verwoesten.
Alles tezamen vind ik het heel verdrietig om te horen dat mensen zichzelf een ziekte toewensen. Ze zien waarschijnlijk alleen de 'voordelen' die het heeft of de capaciteiten die ze juist zo graag bij zichzelf zouden willen zien. Er komt zo veel meer bij kijken dan het beeld dat ze hebben en de allerbelangrijkste boodschap die ik mee wil geven, is dat je GOED bent zoals je bent. En ja, sommige eigenschappen heb je nu net iets meer of minder dan de ander. Er valt altijd wel wat aan te merken op je karakter en je uiterlijk. Je kunt niet álles hebben.
De kunst zit hem niet in het kijken naar wat er 'mankeert', maar naar wat je wel kunt, hebt en wat jou uniek maakt. Er valt altijd wel wat bij te schaven, maar daar is het leven ook voor bedoeld. Je leert over jezelf, ontdekt waar je krachten en valkuilen liggen en ontwikkelt gaandeweg. Wees je bewust van dit proces en besteedt meer aandacht aan de zorg voor deze veranderingen, aan wat jou nu écht gelukkig maakt en welke mensen je het liefste om je heen hebt.
Het willen hebben van bepaalde eigenschappen, is iets wat je mag wensen, maar een ziekte is niet voor niets een ziekte. Deze mensen ervaren die eigenschappen (als het om een mentale zaak gaat) in een mate die té is, waardoor het hen in hun leven belet. Wanneer je dit zelf zou ervaren, zou je willen dat je er niet mee hoefde te dealen. Wens jezelf dus niet zomaar iets toe waarvan je niet weet hoe het is om er in vast te zitten.
Zoek lichtpuntjes en breng meer positiviteit in je eigen leven. Daar heb je uiteindelijk veel meer aan dan het nastreven van bepaalde waarden en het jezelf onnodig toewensen van dingen die je uiteindelijk niet gelukkig maken.
Self care, self love, confidence
=
Life positivity
Reactie plaatsen
Reacties