Naast dat ik een eigen website heb en heel graag bezig ben met mijn YouTubekanaal, werk ik ook nog fulltime op de groente- en fruitafdeling. Een combinatie die mijn leven verrijkt, maar waar ik ook nog heel veel uit kan leren. Sociale contacten waren voor mij tijdens de restrictieve periode van Anorexia een 'no-go'. Ik wilde het liefst niemand in mijn buurt hebben en vond het zelfs heel akelig als mijn moeder me spontaan een knuffel of een kus gaf. De rillingen en irritatie gierden dan door mijn lichaam.
Af en toe liet ik het dan wel toe, om te ervaren hoe het was. Of het zou verdwijnen naarmate ik het vaker deed, maar het tegendeel was waar... tot ik begon aan MinnieMaud en mijn stemming helemaal omsloeg.
Alhoewel ik nog heel erg gehecht ben aan mijn eigen huisje en het alleen zijn, ben ik ook weer graag onder de mensen. Ik voel me weer liefdevol aangetrokken tot familie en vrienden en schroom niet meer om een knuffel. Dat dit allemaal terug is gekomen, is voor mij heel waardevol, maar het maakt mijn emoties ook een stuk sterker. Empathie, naïviteit en het willen zorgen en ontlasten voor/van anderen zijn eigenschappen waar ik nu soms mee worstel. Ik investeer veel, omdat ik er een goed gevoel van krijg en er anderen mee wil helpen. Alleen, soms geloof ik een beetje te snel wat anderen zeggen en wil ik de last overnemen. Mijn grens heb ik hierdoor al een aantal keren overschreden een ook voor degenen die mijn vrijpostigheid aanschouwen is het soms een beetje vervelend. 'Romy, je moet niet altijd alles geloven wat een ander zegt en hierin meegaan. Als een ander een probleem heeft, ben jij niet degene die het altijd maar moet oplossen. Probeer je van negatieve invloeden af te schermen, want je werk is je leven niet. Jij bent meer dan dat'.
En ze hebben gelijk.
Ik doe mijn best om hieraan te werken, me minder te mengen en andermans problemen op te willen oplossen.
Balans, in alles. Het is iets dat ik zelf uit moet pluizen en waarin ik nog heel wat stappen kan zetten. Meer de aandacht verdelen tussen anderen en mijzelf is ook beter in het herstellen van mijn eetstoornis en mentale gezondheid. Veel werken en anderen ontlasten neemt plek in beslag. Lichamelijk en psychisch. Daardoor loop ik vaak vast in mijn eetstoornis, worden maaltijden uitgesteld en moet ik opeens in de avond nog heel veel kcal 'inhalen', omdat ik overdag eigenlijk te weinig tijd ervoor neem. Meer 'nee' leren zeggen tegen dingen waar ik geen oplossing voor ben of heb is iets waar ik nu mee bezig ben. Er zijn wel kleine dingetjes die me helpen om meer afstand te nemen, zonder dat ik me er schuldig over ga voelen en denk dat ik anderen tekort doe :
- Mijn telefoon en alle social media gebruik ik enkel in de avond. Ik heb een hele poos, net als ieder ander, elk vrij moment benut om even op mijn telefoon te kijken. Even een nieuwe post checken, dat whatssappberichtje beantwoorden of kijken naar het 'perfecte' leven van een ander. Het hielp me niet, ik raakte er alleen maar somberder door, want ik voelde dat mijn leven niet zo prachtig, leuk en mooi was als dat van een ander. Natuurlijk is social media vooral gebaseerd op de mooiste plaatjes en laat nauwelijks iemand zijn ware 'ik' zien, maar toch geven die beelden een onaangenaam gevoel. Ik heb mezelf in eerste instantie gepusht om hier maar op één enkel moment dagelijks aandacht aan te besteden, maar nu ik dit eenmaal gewend ben, voelt het fijn en kan ik meer genieten van de dag zelf.
- Meldingen verbergen of op stil zetten zijn daarbij ook aangename tools om in te zetten wat je mobiele telefoon betreft. Al die 'pings' en geluidjes maakten mij enkel van streek of brachten me in lichte paniek. Het gevoel dat ik meteen moest kijken, stak de kop op en ik voelde me opgejaagd. Door dit uit te zetten, ontloop ik dit een beetje.
- Strenger durven zijn naar mezelf en 'nee' in de mond nemen als ik voel dat ik lichamelijk of mentaal aan mijn grens zit. Soms voel ik me emotioneel op en ben ik moe, maar durf ik toch nog 'ja' te zeggen om een ander uit de put te helpen. Ik wil het vooral op werk dan afmaken, terwijl ik zelf eigenlijk niet meer kan. Op deze momenten durf ik nog geen 'nee' te zeggen en dan naar huis te gaan. Nu maak ik de keuze om om hulp te vragen. Het samen af maken en dus ook elkaar tegemoet komen, in plaats van dat de ander met het voordeel gaat lopen en ik het werk opknap.
- Stille momentjes en meer aandacht aan het eten geven, zijn voor mij in het herstel van mijn eetstoornis best belangrijk. Door me niet te veel door anderen te laten beïnvloeden en mijn eten beter te plannen, kan ik me iets beter afsluiten. Wanneer ik bijvoorbeeld in de avond werk, is het ontbijt een break van het dagelijks leven dat komen gaat. Ik neem naast mijn eten vaak een puzzel, kleurplaat, maak tijd voor mijn boodschappenlijstje of schrijf wat dingen van me af. Op de achtergrond heb ik dan een muziekje op en dat varieert meestal tussen klanken, natuurgeluiden of hawaiiaanse instrumentale muziek .
- Stilstaan bij lichaam en psyche. Doordat ik wat meer voor mijzelf moet leren opkomen en zorgen, is het goed om me dit telkens te blijven herinneren. Als ik niet bij mijn lichaam en geest stilsta, raas ik maar door en doe ik braaf alles voor een ander. Maar, is dat altijd het juiste? ... Soms niet. Als je over je grenzen gaat bijvoorbeeld. Ik ben daar zelf nog naar op zoek. Want wanneer moet ik stoppen en hoe zorg ik dat ik mijn eten zorgvuldig in de gaten en op de rit houd? Aandacht voor mijn herstelproces is belangrijk om stappen te zetten als ik die wil maken, anders blijf ik hangen. Dat laatste is een gedachte die me sterkt in het zeggen van 'nee' in plaats van een altijd pasklare 'ja'.
'Nee' zeggen voelt voor mij best wel egoïstisch. Het betekent in mijn ogen dat ik een slecht mens ben, niets om mijn naasten geef, maar is dat ook werkelijk zo? Ik weet dat ik klaar sta waar anderen me nodig hebben, maar als ik 'ja' blijf zeggen en alles en iedereen blijf geloven, wordt er op een gegeven moment misschien ook gebruik van gemaakt.
Er zijn hele lieve mensen om me heen die me hiervoor willen behoeden, maar ik ben ook al een paar keer met mijn hoofd tegen de lamp gelopen. Er achteraf van horen dat een ander leuk een partijtje heeft bezocht, terwijl jij voor diegene hebt lopen zwoegen met het idee dat diegene ziek was... Troep van een ander opruimen, maar dat blijven doen en nooit een 'sorry', bedankje of wederdienst krijgen. Dit soort momentjes zijn er om te realiseren dat je de moeite die je in diegene of datgene stopt, beter in jezelf kunt steken. Ik voel me vaak heel slecht om iets niet te doen, maar als de zorg niet terug komt is het me die inspanning dan wel waard? Relativeren en overdenken zijn dingen die ik nu eerst doe voor ik meteen instem.
Al is jouw bedoeling vaak goed, je mag ook best af en toe wel eens aan jezelf denken. Ook jij bent belangrijk en door tijd aan jezelf te besteden, laad je op, voel je je fitter, positiever en héb je juist meer energie om ook iets voor een ander te kunnen doen.
Take care of yourself so you can take care of others.
Reactie plaatsen
Reacties